Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska,, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant st. sekretarz sądowy Ewa Jędrasik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi J. R. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] r. nr [...]; 2. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia [...] r. J. R. dokonał zgłoszenia zamiaru budowy na działce nr [...] i [...] wiaty drewnianej, krytej dachówką. Do zgłoszenia dołączył szkic wiaty, plan sytuacyjny obrazujący posadowienie wiaty oraz oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta B. zgłosił sprzeciw w sprawie planowanej budowy. W podstawie prawnej podał przepis art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., nr 156, poz.1118 ze zm.) W uzasadnieniu natomiast wyjaśnił, że planowane zamierzenie narusza przepis § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), albowiem wiata jako szczególny rodzaj budynku powinna być usytuowana w odległości 4 m od granicy działki.
W odwołaniu od decyzji strona zarzuciła wadliwe zakwalifikowanie zgłoszonej do budowy wiaty jako budynku. Podkreśliła, że wiata ta nie spełnia standardów określonych w art. 3 pkt 2 prawa budowlanego, jest pozbawiona ścian i należy do innej niż budynki kategorii obiektów budowlanych. W konsekwencji decyzja wnosząca sprzeciw została nieprawidłowo oparta na naruszeniu § 12 rozporządzenia, gdyż przepisu tego nie można stosować do innych niż budynki obiektów budowlanych. W tej sytuacji wniesienie sprzeciwu w sprawie zgłoszenia budowy wiaty należało uznać za pozbawione podstaw prawnych i godzące w zasadę wynikającą z art. 6 k.p.a.
Decyzją z dnia [...] r., nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, jednak z przyczyn innych niż podane w uzasadnieniu decyzji Prezydenta Miasta. Wojewoda nie odniósł się do argumentów przedstawionych w decyzji organu I instancji, natomiast podał, że z dołączonego do zgłoszenia szkicu wynika, iż projektowany obiekt jest wiatą o wymiarach 3 m x 5 m, z dachem dwuspadowym pokrytym dachówką, nie posiadającym ścian i usytuowanym w odległości ok. 1 m od granicy sąsiedniej działki. Przeznaczenie wiaty nie zostało w zgłoszeniu określone. Powierzchnia działki nr [...], na której miała zostać zrealizowana przedmiotowa wiata, wynosi ok. [...] m ², a zatem działka ta jest zbyt mała, aby inwestor mógł na niej zrealizować swoje zamierzenie zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z tym przepisem, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolnostojących, parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekroczyć dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Przepis ten nie dopuszcza zatem możliwości budowy wiaty na działce o powierzchni mniejszej niż 500 m². Tym samym wniesienie przez organ I instancji sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru budowy przedmiotowej wiaty, jako naruszającej przepisy prawa budowlanego, było zasadne.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach J. R. wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji lub o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewodzie, zarzucając wydanie decyzji z naruszeniem prawa materialnego oraz procedury administracyjnej. Wskazał, że Wojewoda [...] dokonał błędnej wykładni art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez ustalenie, że przepis ten nie dopuszcza budowy wiaty na działce mniejszej niż 500 m². Zarzucił także wydanie decyzji przez organ odwoławczy z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu do żądań odwołania, co w konsekwencji spowodowało nienależyte wyjaśnienie sprawy. Uzasadniając te zarzuty skarżący zauważył, że dokonane przez niego zgłoszenie dotyczyło tylko jednej wiaty o powierzchni zabudowy wynoszącej 15 m², a zatem miało oparcie w art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. W ocenie skarżącego konstrukcja przywołanego przepisu wskazuje, że ograniczenie zabudowy działki dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy liczba realizowanych obiektów jest większa niż jeden, bowiem dopiero wówczas, jak wynika z literalnego brzmienia tego przepisu, minimalna powierzchnia działki winna wynosić 500 m². Ustawodawca w przedmiotowym przepisie zawarł pewnego rodzaju wskaźnik zagęszczenia obiektów budowlanych realizowanych na podstawie zgłoszenia, stwierdzając, że nie może ono przekroczyć dwóch na każde 500 m². Zdaniem skarżącego powyższe ograniczenia w przypadku zamiaru budowy tylko jednego obiektu jednak nie obowiązują. Ograniczenie takie występowało do dnia 26 września 2005 r., kiedy to weszła w życie nowelizacja ustawy Prawo budowlane. Aktualnie inwestora zgłaszającego budowę tylko jednego obiektu nie wiąże kryterium związane z powierzchnią działki. Dla poparcia swojego stanowiska skarżący powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 16 września 2008 r., II SA/Op 228/08. Uzasadniając zarzut naruszenia przez Wojewodę [...] przepisu art. 107 § 3 k.p.a. skarżący podał, że zgodnie z ustaloną doktryną i orzecznictwem organ II instancji miał obowiązek rozpatrzyć wszystkie żądania powołane przez stronę w odwołaniu oraz ustosunkować się do nich w uzasadnieniu. W zaskarżonej decyzji organ odwoławczy jednak nie tylko nie odniósł się do zarzutów odwołania, ale także wystąpił z nową argumentacją, pozbawiając skarżącego możliwości odwołania. Postępowanie takie powoduje także naruszenie zasad postępowania administracyjnego wskazanych w art. 7 i art. 8 k.p.a.