W skardze do sądu administracyjnego S. W., ponawiając dotychczasową argumentację, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji. Dodatkowo zarzucił naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 7 i art. 77 § 2 k.p.a. przez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego oraz niepodejmowanie czynności w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Ponadto zarzucił naruszenie art. 10 k.p.a. przez zaniechanie i uniemożliwienie wypowiedzenia się stronie co do zebranych dowodów i materiałów, a także naruszenie art. 35 k.p.a. Zawrócił uwagę także, że postanowienia planu miejscowego, ingerujące w prawo własności nieruchomości, nie mogą pozostawać w sprzeczności z przepisami ustaw. Tymczasem organy obydwu instancji błędnie odmówiły zastosowania art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zgodnie z którym obowiązkiem właściciela nieruchomości jest przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych. Przepis ten określa obowiązki właściciela, a jednocześnie określa jego uprawnienie korespondując w tym zakresie z ustawą Prawo wodne, która w art. 36 daje prawo właścicielowi gruntu do zwykłego korzystania z wód, w tym do wprowadzania do gruntu oczyszczonych ścieków, jeżeli ilość wprowadzonych ścieków nie przekracza 5 m3 na dobę. Tym samym w przekonaniu skarżącego organy administracji naruszyły powołane normy prawne przez ich niezastosowanie, pomimo, że są to regulacje ustawowe.
Wojewoda [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko i argumentację. Odnosząc się do kwestii naruszenia normy określonej w art. 10 k.p.a. wskazał, że w postępowaniu nie zostały naruszone ogólne zasadny postępowania administracyjnego, bowiem wszystkie zebrane dokumenty pochodziły od skarżącego, a zatem nie było celowe wzywanie go do zapoznawania się z nimi. Organ II instancji uznał natomiast za uzasadniony zarzut naruszenia art. 35 kpa. Stwierdził jednak, że uchybienie to związane ze zmianami w strukturze organizacyjnej Wydziału Infrastruktury, odpowiedzialnego za prowadzenie sprawy w imieniu Wojewody, nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.
Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. - stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. W wyniku takiej kontroli zaskarżona decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.). Dodać trzeba, że w świetle art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia tego przepisu prowadzi do stwierdzenia, że Sąd ma prawo ale także i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.