Zdaniem Wojewody opisane okoliczności nie stanowiły wystarczającego uzasadnienia dla podjęcia przez Radę Miejską w S. uchwały w sprawie zaliczenia przedmiotowej ulicy do dróg powiatowych, bowiem z wypisu z ewidencji gruntów wynika, że ul. [...] położona jest w części na działkach, których właścicielem jest Gmina S., a w pozostałej części na działkach stanowiących własność Skarbu Państwa. Na przeszkodzie zatem podjęcia tej uchwały stoi przepis art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Przepis ten stanowi, że drogi wojewódzkie, powiatowe, czy gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy. Tym samym droga powiatowa nie może stanowić własności Skarbu Państwa. Wojewoda stwierdził także, że wejście w życie kwestionowanej uchwały o zaliczeniu ul. [...] do kategorii dróg powiatowych nie powoduje automatycznego przejścia prawa własności terenów zajętych pod tę drogę, bowiem ustawodawca nie wprowadził do przepisów takiego skutku. Tym samym, aby zaliczyć drogę do kategorii dróg powiatowych teren, przez który ona przebiega winien stanowić wyłączną własność powiatu.
W odpowiedzi na skargę Gmina S. reprezentowana przez Prezydenta Miasta S. wniosła o jej oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podała, że poza przepisami wskazanymi w podstawie prawnej uchwały rzeczywistą podstawę prawną skarżonego aktu stanowił przepis art. 103 ust. 2 w związku z art. 103 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracje publiczną. Gmina nie zgodziła się też ze stanowiskiem organu nadzoru, że na przeszkodzie zastosowania tych przepisów było niezaliczenie ulicy [...] do kategorii dróg wojewódzkich w załączniku rozporządzenia Ministra Komunikacji z 17 lipca 1986 r. Nie podważając faktu pominięcia przedmiotowej ulicy w tym rozporządzeniu Gmina podniosła jednak, że ulica ta została w sposób wyraźny wymieniona w załączniku nr [...] do protokołu zdawczo-odbiorczego sporządzonego w dniu [...] r., którym ówczesny Wojewoda przekazał dokumentację techniczną i ewidencyjną dróg i obiektów inżynierskich. Przekazanie to nastąpiło w celu realizacji przez stronę przejmującą zadań własnych wymienionych w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 24 listopada 1995 r. o zmianie zakresu działania niektórych miast i miejskich strefach usług publicznych ( Dz. U. Nr 141, poz. 692) oraz jako zadań zleconych wskazanych w art. 5 pkt 3 tej ustawy. Przedmiotowa ulica została przekazana Gminie S. łącznie z ul. [...] (dawną [...]), które tworzyły jeden ciąg drogi wojewódzkiej nr [...]. W załączniku nr [...] do protokołu zdawczo-odbiorczego ul. [...] nazwana została zaś wprost drogą wojewódzką. Biorąc powyższe pod uwagę - zdaniem strony - należy odpowiedzieć na pytanie, na jakiej podstawie Wojewoda przekazał Gminie S. ul. [...] jako drogę wojewódzką? W jej opinii nastąpić to mogło w wyniku zaliczenia tej ulicy do dróg wojewódzkich, jakimś innym bliżej nieznanym aktem prawnym, bądź pomyłkowego jej pominięcia w rozporządzeniu Ministra Komunikacji. Na tę drugą ewentualność wskazuje wymienienie w załączniku nr [...] przywołanego rozporządzenia ul. [...] stanowiącej przedłużenie ul. [...], czy oczywista omyłka pisarska w określeniu miasta S., jako "S.". Z powyższego wynika, że Gmina S. działała w dobrej wierze i w zaufaniu do ustaleń protokołu zdawczo-odbiorczego, a przypadek ul. [...] ma charakter wyjątkowy, wskazujący na to, że Wojewoda zarządzał przez kilka lat drogą wojewódzką, która nigdy nie była drogą tej kategorii, a następnie bez uregulowania jej stanu prawnego przekazał ją Gminie S.