Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, Protokolant specjalista Małgorzata Orman, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 września 2015 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Miasta Ruda Śląska z dnia 19 lutego 2015 r. nr PR.0007.36.3015 w przedmiocie określenia bonifikat od opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego 1. stwierdza nieważność § 1 pkt 2 lit. a zaskarżonej uchwały w zakresie zastrzeżenia istnienia prawa użytkowania wieczystego od co najmniej pięciu lat oraz jej § 3, 2. w pozostałej części skargę oddala.
Uchwałą Nr PR.0007.36.3015 z dnia 19 lutego 2015 r. w sprawie określenia warunków udzielania bonifikat przy sprzedaży nieruchomości oraz bonifikat od opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego i określenia wysokości stawek procentowych tych bonifikat Rada Miasta Ruda Śląska działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 oraz art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 68 ust. 1 i ust. 1 b, art. 73 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 518 z późn. zm., zwanej dalej ustawą lub ustawą o gospodarce nieruchomościami) określiła stawki procentowe bonifikat od ceny nieruchomości sprzedawanych w drodze bezprzetargowej oraz bonifikat od opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego i wysokość stawek procentowych tych bonifikat.
W skardze do sądu administracyjnego Wojewoda Śląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wniósł o stwierdzenie nieważności § 1 pkt 2 lit. a oraz § 3 powyższej uchwały jako jego zdaniem sprzecznej z art. 68 ust. 1 pkt 1 i ust. 1 b ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 7 i art. 32 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skargi przytaczając treść art. 68 ust. 1 i art. 68 ust. 1 b ustawy organ nadzoru stwierdził, że przepisy tej ustawy określają zamknięty katalog podmiotów i celów sprzedaży nieruchomości warunkujących przyznanie bonifikaty. Nie może zostać uprawniona do skorzystania z bonifikaty osoba, która nie spełnia wymagań określonych w ustawie, a także nie może zostać udzielona bonifikata przy sprzedaży nieruchomości na cele inne, niż w wskazane w art. 68 ustawy. Uchwała rady gminy nie musi przy tym dotyczyć wszystkich celów i podmiotów, o których mowa w art. 68 ust. 1 ustawy, gdyż materia określona w tym przepisie jest podzielna. Możliwa jest też realizacja upoważnienia ustawowego poprzez podjęcie kilku odrębnych uchwał organu stanowiącego.
Określając warunki udzielania bonifikat, o których mowa w art. 68 ust. 1 b ustawy, należy mieć na względzie kwestie związane z charakterem tych przepisów. Ponieważ uchwała w tym przedmiocie stanowi akt prawa miejscowego, to zgodnie z art. 87 Konstytucji RP stanowi źródło powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organu, który go ustanowił. Akty prawa miejscowego charakteryzują się generalnym i abstrakcyjnym charakterem norm prawnych. Uchwała podejmowana na podstawie art. 68 ust. 1 b ustawy nie może więc dotyczyć ani konkretnych nieruchomości ani konkretnych podmiotów zamierzających nabyć gminną nieruchomość.
Dalej Wojewoda Śląski stwierdził, że generalny charakter norm prawnych, zawartych w aktach prawa miejscowego, powinien również urzeczywistniać zasadę równości wobec prawa, wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem, wszyscy są wobec prawa równi oraz wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Oznacza to w sferze prawa administracyjnego, że podmioty o tym samym statusie prawnym mogą na gruncie tych samych przepisów oczekiwać takich samych rozstrzygnięć o przyznaniu lub odmowie przyznania uprawnień, które z tych przepisów wynikają. Nie można zatem dopuszczać do sytuacji, w której dwa podmioty, będące w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej uzyskają odmienne uprawnienia od organów władzy publicznej. Zdaniem organu nadzoru, zaskarżone przepisy uchwały naruszają tę zasadę, w związku z czym konieczne jest wyeliminowanie ich z obrotu prawnego.