Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka,, Sędzia WSA Rafał Wolnik (spr.), Protokolant sekr. sąd. Elwira Massel, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi S. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę
Wnioskiem z dnia [...] roku E. S. zwróciła się do Urzędu Miasta w T. o wymeldowanie męża S. S. (obecnie skarżącego) z pobytu stałego w lokalu przy ulicy [...] w T. Wskazała, że S. S. z dniem [...] roku opuścił dobrowolnie mieszkanie zabierając jednocześnie wszystkie osobiste rzeczy.
Postanowieniem z dnia [...] roku Burmistrz Miasta T. zawiesił postępowania w sprawie o wymeldowanie skarżącego z uwagi na toczącą się przed Sądem Rejonowym w T. sprawę z powództwa skarżącego przeciwko wnioskodawczyni o umożliwienie korzystania z mieszkania (sygn. akt [...]). Z kolei postanowieniem z dnia [...] roku organ pierwszej instancji podjął zawieszone postępowanie powołując się na prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] roku w sprawie [...] o umorzeniu postępowania sądowego w sprawie, która stanowiła podstawę do zawieszenia postępowania administracyjnego.
Decyzją z dnia [...] roku, Nr [...] , Burmistrz Miasta T. orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z lokalu przy ulicy [...] w T. Jako podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia organ wskazał art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz.U. z 2006r., Nr 139, poz. 993 z późn. zm. ).
W uzasadnieniu organ obszernie przedstawił przebieg postępowania wyjaśniającego, które obejmowało zarówno składane przez strony wyjaśnienia, jak i przesłuchania świadków. Wskazano także na informacje udzielone przez komisariat Policji oraz na toczące się między małżonkami postępowania przed sądami powszechnymi. Organ doszedł do przekonania, iż zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na opuszczenie lokalu przez osobę, której dotyczy wniosek o wymeldowanie. W szczególności organ ustalił, że skarżący nie przebywa w spornym lokalu od [...] roku. Od [...] roku skarżący wynajmuje samodzielne mieszkanie, w którym jest zameldowany na pobyt czasowy. W tym mieszkaniu zgromadził swoje rzeczy osobiste i majątkowe, prowadzi gospodarstwo domowe i tam skoncentrowane jest jego życie osobiste. Organ wskazał, iż skarżący dobrowolnie wyprowadził się z mieszkania, gdyż niezależnie od podnoszonych przez niego zarzutów co do utrudniania przez małżonkę wejścia do mieszkania, cofnął powództwo w przedmiocie umożliwienia korzystania z mieszkania. Nie podjął żadnych innych działań, które wskazywałyby na zamiar zamieszkiwania pod wskazanym adresem. Zdaniem organu argumenty skarżącego mające potwierdzać, iż przymusowo wyprowadził się z mieszkania nie zasługują na uwzględnienie, albowiem zdarzenia, na które powoływał się skarżący świadczą o dobrowolnym przeniesieniu swojego centrum życiowego. Organ zauważył, że sam skarżący przyznał, że jednym z powodów, dla których nie chce się wymeldować z pobytu stałego jest konieczność wymiany wszystkich posiadanych dokumentów, a ponadto brak możliwości zameldowania się na pobyt stały pod innym adresem.
W odwołaniu od tej decyzji skarżący wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania. Zarzucił, że decyzja została wydana w oparciu o art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych pomimo, iż nie zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie. Przyznał co prawda, że opuścił dotychczasowe miejsce pobytu bez wymeldowania, jednakże opuszczenie to nie miało charakteru trwałego i dobrowolnego. Wskazał, że jego zamiarem jest powrót do spornego lokalu, a ponadto, że posiada do niego tytuł prawny. Pobyt w miejscu, w którym obecnie przebywa ma wyłącznie charakter czasowy, o czym świadczy treść umowy najmu, jak i zameldowanie na pobyt czasowy.