Rozpoznając to odwołanie zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją, Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Podzielił przy tym argumentację tego organu zawartą w treści uzasadnienia decyzji. Odnosząc się do podniesionych w odwołaniu zarzutów organ odwoławczy wskazał, iż skarżący nie przedstawił dowodów, które świadczyłyby o niedobrowolności opuszczenia lokalu, zaś w sprawie sądowej, która mogłaby ewentualnie świadczyć o braku dobrowolności opuszczenia lokalu cofnął powództwo. Sam zamiar powrotu do lokalu nie może stanowić przesłanki do rejestracji stanu faktycznego, który w istocie nie odpowiadałby rzeczywistości. Zameldowanie osoby w miejscu, w którym nie przebywa ona na stałe i nie koncentruje swojego centrum życiowego prowadzi do fikcji meldunkowej i obejścia celu ustawy.
W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego skarżący obszernie przedstawił wydarzenia związane z opuszczeniem przez niego spornego lokalu. Podniósł, że nie ma możliwości zameldowania się na pobyt stały w innym miejscu. Zarzucił, że postępowanie w sprawie wymeldowania nie zostało dokładnie przeanalizowane przez organy administracyjne.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
W piśmie procesowym z dnia [...] roku uczestniczka postępowania E. S. podtrzymała swoje stanowisko w kwestii opuszczenia przez skarżącego lokalu. Wskazała, że wyrokiem z dnia [...] roku Sąd Okręgowy w G. w sprawie [...] orzekł o rozwiązaniu małżeństwa z wyłącznej winy skarżącego. Z dołączonego odpisu tego wyroku wynika, że nie orzeczono o mieszkaniu stron.
Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2008 roku skarżący podtrzymał skargę i dodatkowo oświadczył, że nigdy nie miał zamiaru opuszczenia mieszkania w T., a mieszkanie w M. traktuje tymczasowo bowiem tam pracuje.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje :
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.
W niniejszej sprawie, dokonując kontroli zaskarżonej decyzji, Sąd doszedł do przekonania , iż odpowiada ona prawu.
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad dwa miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
W rozpoznawanej sprawie organ meldunkowy ustalił, iż skarżący nie przebywa w lokalu przy ulicy [...] w T. od ponad [...] lat, a fakt opuszczenia tegoż mieszkania nie miał charakteru przymusowego. Przeciwnie, zarówno organ pierwszej jak i drugiej instancji wykazały, iż skarżący nie tylko nie został zmuszony do opuszczenia lokalu, ale przede wszystkim nie podjął żadnych działań zmierzających do obrony jego prawa do przebywania w tym lokalu. Jakkolwiek skarżący podnosił, iż wszczął postępowanie sądowe w sprawie przywrócenia posiadania, to jednak powództwo w tej sprawie dobrowolnie cofnął, co skutkowało umorzeniem tego postępowania. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, że od daty opuszczenia lokalu w [...] roku, centrum życiowe skarżącego koncentruje się w M. i tam też jest jego miejsce zamieszkania w rozumieniu przepisów zarówno Kodeksu cywilnego, jak i miejsce pobytu stałego w rozumieniu przepisów ustawy o ewidencji ludności.