Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędzia WSA Piotr Broda, Protokolant Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi Gminy G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie najmu lokali użytkowych oddala skargę.
Uchwałą nr [...] z dnia [...] r. w sprawie wyrażenia zgody na odstąpienie od zasady określonej w uchwale Rady Miejskiej w G. nr [...] z dnia [...] r. w sprawie zasad nawiązywania stosunku najmu lokali użytkowych pozostających w dyspozycji Miasta G. oraz zasad polityki czynszowej za lokale użytkowe z późn. zm., podjętą na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym), Rada Miejska w G. wyraziła zgodę na odstąpienie od zasady określonej w § 19 w/w uchwały Rady Miejskiej w G. nr [...] z dnia [...] r. polegające na wyrażeniu zgody na wskazanie najemców garaży położonych w G. na nieruchomości, w ewidencji gruntów oznaczonej jako działka nr [...] obręb [...], w drodze przetargu ograniczonego na wysokość stawki czynszu. Udział w przetargu mającym na celu wynajęcie powyższych garaży został ograniczony do mieszkańców nieruchomości położonej w G. przy ul. [...]. Wykonanie uchwały powierzono Prezydentowi Miasta G. Jednocześnie wskazano, że uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Po wszczęciu postępowania nadzorczego Wojewoda [...] rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] r. Nr [...] wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym stwierdził nieważność powyższej uchwały nr [...] Rady Miejskiej w G. z dnia [...] r., jako jego zdaniem niezgodnej z § 19 uchwały nr [...] Rady Miejskiej w G. z dnia [...] r. w sprawie ustalenia zasad nawiązywania stosunku najmu lokali użytkowych pozostających w dyspozycji Miasta G. oraz zasad polityki czynszowej za lokale użytkowe, w związku z art. 7 Konstytucji RP. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdził, że w ocenie organu nadzoru przedmiotowa uchwała narusza zarówno przepis art. 7 Konstytucji RP oraz § 19 uchwały nr [...] Rady Miejskiej w G. z dnia [...] r. Zgodnie z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przepis ten stanowi normę zakazującą domniemania kompetencji organu i tym samym nakazuje, by wszystkie działania władzy publicznej były oparte na wyraźnej normie kompetencyjnej. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są m. in. zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP - akty prawa miejscowego. Postanowienia innych aktów prawnych, wydawanych na podstawie uchwały będącej aktem prawa miejscowego, powinny zatem respektować unormowania w niej zawarte. Oznacza to zdaniem Wojewody, że Rada Miejska w G. podejmując zakwestionowaną uchwałę była związana także ustanowionymi przez siebie aktami prawa miejscowego.
W skardze do sądu administracyjnego Gmina G. zarzucając, że przedmiotowe rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego tj. art. 7 Konstytucji RP przez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną interpretację, wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi zarzucono, że organ nadzoru w motywach wydanego rozstrzygnięcia pominął istotę zagadnienia. Nie może bowiem ulegać zdaniem skarżącej wątpliwości, iż skoro ustawodawca nadał radzie gminy kompetencję do ustalania w formie uchwały zasad polityki oddawania w najem gminnych lokali, to umożliwił również wprowadzanie w tym samym trybie zmian w tej polityce. Taki zaś charakter ma właśnie uchwała, której ważność zakwestionowano. Nie jest zatem w żadnej mierze naruszeniem ani zasady legalizmu (art. 7 Konstytucji), ani hierarchicznego porządku źródeł prawa (art. 87 ust. 2 Konstytucji) wprowadzanie zmian (w tym samym trybie, poprzez uchwałę rady miejskiej) do ustalonych zasad. Pogląd przeciwny oznaczałby, co sugeruje się w rozstrzygnięciu nadzorczym, iż raz ustalone przez radę miejską zasady są ostateczne i nienaruszalne. Taki pogląd przeczyłby obowiązującej we współczesnych porządkach demokratycznych zasadzie, iż działające w ramach swych kompetencji organy nie tylko tworzą, ale i zmieniają prawo, co pozwala dostosować regulacje prawne do zmieniających się warunków społeczno-gospodarczych i potrzeb zbiorowości, takich jak wspólnota samorządowa, czy nawet całe społeczeństwo danego kraju.