Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 marca 2016 r. sprawy ze skargi J. W. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania w sprawie o wymeldowanie oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta K. orzekł o wymeldowaniu J. W. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w K.
Decyzja zawierała prawidłowe pouczenie o prawie do wniesienia odwołania oraz ustawowym terminie do jego złożenia. Została doręczona J. W. w dniu 5 czerwca 2015 r.
Odwołanie od decyzji pierwszoinstancyjnej, wyrażające niezadowolenie z otrzymanego rozstrzygnięcia, J. W. wniósł w dniu 29 czerwca 2015 r. W odwołaniu nie odniósł się do kwestii jego spóźnionego wniesienia, nie zawarł też prośby o przywrócenie terminu.
Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Wojewoda [...] stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu organ wskazał, iż doręczenie decyzji organu I instancji dokonane zostało 5 czerwca 2015 r. Przedmiotową decyzję J. W. odebrał osobiście, co potwierdza podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru. Ww. pod wskazanym adresem odbierał również kierowaną do niego w toku postępowania korespondencję. Adres ten wskazał także w odwołaniu. W sposób prawidłowy został zatem dopełniony obowiązek doręczenia i doręczenie to jest skuteczne. W związku z tym, aby odwołanie mogło zostać rozpatrzone pod względem merytorycznym, powinno być ono wniesione najpóźniej do 19 czerwca 2015 r.
Jednakowoż odwołanie od decyzji organu I instancji zostało złożone w Kancelarii Urzędu Miasta K. dopiero w dniu 29 czerwca 2015 r.. Odwołanie zostało zatem wniesione po terminie określonym w art. 129 § 2 k.p.a.
Mając na uwadze powyższe, zarzuty kierowane pod adresem decyzji organu I instancji pozostają bez znaczenia, bowiem odwołanie J. W. nie może zostać rozpatrzone pod względem merytorycznym, gdyż zostało złożone z uchybieniem terminu przewidzianego dla tego typu czynności.
Organ podkreślił nadto, że J. W. nie zwrócił się z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.
Pismem z dnia 12 sierpnia 2015 r. J. W. wniósł do tut. Sądu skargę na ww. postanowienie Wojewody [...]. Na wstępie wskazał, iż "Katastrofalna sytuacja rodziny nie pozwoliła na terminowe wniesienie odwołania/../ Katastrofalna sytuacja nastąpiła nie z naszej winy, ponieważ dwa Miasta K. i C. rywalizowały ze sobą kto szybciej doprowadzi do eksmisji chorego, który źle znosi zmianę otoczenia/../", w dalszej zaś części, nie odnosząc się już do kwestii opóźnienia, opisał chorobę syna, zadłużenie rodziny, bezprawne jego zdaniem działanie organów i skutki orzeczonej eksmisji.
Skarga została wniesiona w terminie.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2014, poz. 1647 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez m.in. kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji ostatecznej bądź w postanowieniu z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Nadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. 2012, poz. 270 z późn. zm. zwanej dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.