Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Sosnowcu w przedmiocie wysokości opłat za usunięcie i przechowanie pojazdu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Żurawik, Sędziowie Sędzia NSA Łucja Franiczek,, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Protokolant starszy referent Barbara Urban, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu na uchwałę Rady Miejskiej w Sosnowcu z dnia 30 listopada 2017 r. nr 712/LVI/2017 w przedmiocie wysokości opłat za usunięcie i przechowanie pojazdu stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie strona 1/5

Rada Miejska w Sosnowcu, działając na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1260, ze zm.), art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1875) i art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.jedn. Dz.U. z 2017r., poz. 1868 ze zm.) oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (t.jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1523) podjęła w dniu 30 listopada 2017 r. uchwałę nr 712/LVI/2017 w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia.

Pismem z dnia 3 października 2018 r. skargę na powyższą uchwałę wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu, zarzucając jej rażące naruszenie prawa - tj. art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym w związku z art. 18 ust. 2 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym polegające na przekroczeniu przez Radę Miejską w Sosnowcu upoważnienia ustawowego do wydania uchwały poprzez ustalenie w § 1 w § 2 ust. 1 uchwały wysokości opłat za usunięcie pojazdu, opłat za parkowanie pojazdu na parkingu strzeżonym oraz kosztów powstałych w związku z wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu, a także na nieprawidłowym określeniu granic swobody regulacyjnej, w ramach której nastąpiło uchwalenie opłat. W związku z powyższym na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o stwierdzenie nieważności wymienionej uchwały w zakresie § 1 i § 2 ust. 1.

W uzasadnieniu skargi Prokurator odwołała się regulacji art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazując na dwie materialnoprawne przesłanki, którymi powinien kierować się organ przy podejmowaniu uchwały, tj. koniecznością sprawnej realizacji zadań w zakresie usuwania pojazdów z dróg i ich przechowywania na parkingu strzeżonym oraz kosztami usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu.

Maksymalne kwotowe stawki opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym obowiązujące w 2018 r. określone zostały w obwieszczeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 25 lipca 2017 r. (M.P. 2017, poz. 772).

Rada Miejska w Sosnowcu, pełniąca funkcje organu powiatu, wymienioną na wstępnie uchwałą ustaliła wysokość opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu strzeżonym oraz opłat związanych z odstąpieniem od usunięcia pojazdu. Wysokość ta jest zbliżona do stawek maksymalnych.

Jednocześnie Gmina Sosnowiec zawarła w dniu 29 marca 2018 r. z podmiotem gospodarczym - tj. "A" A. W. umowy regulujące m.in. warunki usuwania pojazdów i przechowywania pojazdów usuniętych oraz określające kwoty z tym związane. Analiza wysokości rzeczywistych kosztów usunięcia pojazdów i ich przechowywania wynikająca z treści zawartych umów wskazuje, że są one znacznie niższe od stawek określonych w uchwale Rady Miejskiej. Zdaniem Prokuratora Gmina zapewnia sobie w ten sposób niezasadne wpływy do budżetu, a taka praktyka nie znajduje uzasadnienia w treści przesłanek określonych w art. 130a ust. 3 cytowanej ustawy. Prokurator w skardze przytacza konkretne stawki jako przykłady, tj. maksymalne stawki według wymienionego powyżej obwieszczenia, stawki przyjęte w kwestionowanej uchwale oraz koszt rzeczywisty wynikający z zawartych umów. W każdym przypadku czy to w przypadku usunięcia rowera, motocykla czy pojazdu o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t, czy powyżej 7,5 t do 16 t i powyżej - stawka wskazana w uchwale była nieco niższa niż maksymalna w obwieszczeniu, a jednocześnie zdecydowanie wyższa niż ta wskazana w zawartej umowie. Podobnie sytuacja kształtowała się w przypadku stawek za przechowywanie wymienionych pojazdów na parkingu.

Strona 1/5