Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2014 r. sprawy ze skargi Gminy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy z dnia [...] r. nr XXXII/337/13 w sprawie wyznaczenia kierunków rozwoju energetyki opartej na odnawialnych źródłach energii na terenie Gminy oddala skargę.
19 września 2013 r. Rada Gminy podjęła uchwałę Nr XXXII/337/13 w sprawie wyznaczenia kierunków rozwoju energetyki opartej na odnawialnych źródłach energii na terenie Gminy. Uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, dalej: u.s.g) w nawiązaniu do art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, dalej: u.p.z.p).
Stosownie do treści § 1 ust. 1 uchwały inwestycje polegające na budowie turbin wiatrowych winne być poprzedzone konsultacjami społecznymi. W tym zakresie zobowiązano Wójta Gminy do przedstawienia szczegółowych planów rozmieszczenia wyżej wymienionych urządzeń energetycznych na zebraniach wiejskich w zainteresowanych sołectwach. W myśl § 2 uchwały na terenie Gminy ustalono minimalną odległość od pojedynczej przemysłowej turbiny wiatrowej wytwarzającej energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW od zabudowań mieszkalnych i siedliskowych, wynoszącą nie mniej niż 3000 metrów. Uchwała nie dotyczyła urządzeń opartych na odnawialnych źródłach energii lokalizowanych na potrzeby gospodarstwa domowego (§ 3). Zgodnie z § 4 uchwały jej wykonanie powierzono Wójtowi Gminy, natomiast w § 5 stwierdzono, że uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] października 2013 r. nr [...] Wojewoda stwierdził nieważność § 2 powyższej uchwały Nr XXXII/337/13 Rady Gminy z 25 października 2013 r. Zdaniem organu nadzoru § 2 tego aktu jest sprzeczny z art. 18 ust. 1 u.s.g. w związku z art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 3, 5 i 6 u.p.z.p. Wyżej przytoczone przepisy nie stanowią samoistnej podstawy prawnej do podjęcia odrębnej uchwały w celu szczegółowego określenia przez radę gminy zasad warunków zabudowy nieruchomości - rozmieszczenia turbin wiatrowych na terenie Gminy. Chcąc wykorzystać zapisy art. 10 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p., dotyczące określenia terenów wyłączonych spod zabudowy, należałoby uchwalić studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.z.p. ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Według zaś ust. 2 tego przepisu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy.
Głównym instrumentem planowania i zagospodarowania przestrzennego jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Realizacja zarówno wszelkich idei planistycznych, jak i skonkretyzowanych zamierzeń powstałych na różnych szczeblach administracji zależy z reguły od inkorporowania ich do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to jedyny dokument stanowiący akt prawa miejscowego, w którym rada gminy ma prawo określić zakaz zabudowy, w tym odległość turbiny wiatrowej od zabudowań mieszkalnych i siedliskowych. Wynika to w szczególności z art. 15 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p, który stanowi delegację ustawową do określania ograniczeń w zabudowie.