W okolicznościach sprawy przypomnienia wymaga, iż organy administracji publicznej, zgodnie z zasadą praworządności (art. 6 Kpa) działają na podstawie przepisów prawa. Skoro więc wynik badań laboratoryjnych ujawnił zawartość w badanej próbce twarogu benzoesanu sodu, niedopuszczalnego - w świetle obowiązujących przepisów - do stosowania w tym środku spożywczym organy obligowane były do stwierdzenia niezgodności tego środka spożywczego z prawem żywnościowym. W przypadku tej substancji organy - w ocenie Sądu - nie były obligowane do wyjaśnienia przyczyn jej obecności w kontrolowanej próbce twarogu ani rozważenia zależności między nią a kwasem benzoesowym i mogły poprzestać na stwierdzeniu, iż w świetle obowiązujących przepisów benzoesan sodu jest w poddanej badaniu próbce twarogu niedopuszczalną substancją dodatkową. W istniejącym stanie prawnym nie było też istotne, czy stwierdzona obecność benzoesanu sądu dotyczy ilości wystarczającej do konserwacji produktu czy też występuje w mniejszym stężeniu , bowiem zgodnie z przepisem § 30 ust. 2 i pkt 26 tabeli nr 4 załącznika nr 4 do powoływanego rozporządzenia w badanym produkcie jakakolwiek obecność benzoesanu sodu jest wykluczona.
Omówione powyżej zarzuty stawiane były przez skarżącą na etapie odwołania od decyzji organu I instancji. W skardze strona skarżąca zasadniczo zmieniła prezentowaną dotychczas argumentację wywodząc, iż w postępowaniu administracyjnym zostało wykazane, że nie można jej przypisać odpowiedzialności za wykrycie w badanym twarogu niedozwolonego konserwantu oraz, że nie można stwierdzić jej działania niezgodnego z przepisami prawa żywieniowego. Powoływała się też na zbiorową odpowiedzialność producentów pasz i mleka oraz nadzoru weterynaryjnego za zawartość benzoesany sodu w badanym twarogu , którego jest finalnym producentem.
We wskazanym zakresie skarga pozostawała bezzasadna bowiem obowiązek opłaty nałożony został na właściwy podmiot. Zgodnie z przepisem art. 75 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia podmiotem działającym na rynku spożywczym jest podmiot w rozumieniu art. 3 pkt 3 rozporządzenia WE nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w sprawie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463) tj. osoba fizyczna lub prawna odpowiedzialna za spełnianie wymogów prawa żywnościowego w przedsiębiorstwie spożywczym pozostającym pod jej kontrolą. W myśl art. 17 tego rozporządzenia na podmiotach działających na rynku spożywczym ciąży obowiązek zapewnienia na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji zgodności żywności z wymogami prawa żywieniowego, zaś stosownie do art. 19 całkowita odpowiedzialność za jakość zdrowotną produkt spożywczego oraz treść informacji umieszczonych na opakowaniu spoczywa na producencie lub przedsiębiorcy wprowadzającym środek spożywczy do obrotu. W myśl art. 75 ust 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia - w brzmieniu obowiązującym na datę decyzji organu II instancji opłatami, o których mowa w ust. 1, jest obciążany producent środka spożywczego lub inny podmiot działający na rynku spożywczym odpowiedzialny za towar w obrocie. W sprawie nie może budzić najmniejszych wątpliwości, iż producentem środka spożywczego tj. twarogu z którego pobrano próbkę jest skarżąca. Zasadne jest przy tym stanowisko organu, iż za jego producenta nie może być uznany producent mleka użytego do produkcji sera czy wytwórca paszy. Prawidłowo też wskazał organ, iż żaden z tych podmiotów nie może być uznany za "inny podmiot działający na rynku spożywczym odpowiedzialny za towar w obrocie" bowiem chodzi tu o importerów bądź dystrybutorów, którzy przejmują odpowiedzialność jako producenci.
W ocenie Sądu kwestia obecności benzoesanu sodu w fermentowanych produktach mleczarskich (serach twarogowych) jako wynik procesów fermentacji, wynikających z dobrej praktyki produkcyjnej (tj. stosowania szczepionek mleczarskich w procesie ukwaszania mleka), czy stosowania do karmienia bydła mlecznego pasz z dopuszczalną obecnością benzoesanu sodu powinna być podnoszona jako postulat zmiany obowiązujących przepisów prawa przez rozszerzenie wyjątku o jakim mowa w przypisie 1) do tabeli nr 3 załącznika nr 4 także na zabronioną aktualnie substancję dodatkową.
Mając na uwadze wskazane okoliczności skargę na podstawie art. 151 ppsa należało oddalić.