Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Asesor WSA Jarosław Piątek Protokolant Ref. Stażysta Daria Owczarska-Bzdęga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2020 r. sprawy ze skargi R.K. na czynność Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] kwietnia 2020 r. w przedmiocie skierowania na obowiązkową kwarantannę I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności II. zasądza od Komendanta Oddziału Straży Granicznej na rzecz skarżącego R.K. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
R.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na czynność Komendanta Oddziału Straży Granicznej z dnia [...] kwietnia 2020r. polegającą na skierowaniu na obowiązkową kwarantannę. W skardze zarzucił organowi naruszenie § 2 ust. 9 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 658; powoływanego dalej jako r.u.o.n.z.), przez jego niezastosowanie i w związku z tym wniósł o :
1) stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności oraz że obowiązkowa kwarantanna została nałożona wbrew obowiązującym przepisom;
2) zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania sądowego;
3) skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w dniu [...] kwietnia 2020 r. przekroczył granicę Rzeczypospolitej Polskiej w ramach czynności zawodowych, jako kierowca wykonujący międzynarodowy transport drogowy (przewóz osób) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Funkcjonariusz Straży Granicznej, po przeprowadzeniu wywiadu, zdecydował o nałożeniu na skarżącego obowiązku odbycia kwarantanny. Skierowano skarżącego na 14-dniową kwarantannę w miejscu zamieszkania, przez co bez podstawy prawnej pozbawiono go wolności na 14 dni. W związku z brakiem możliwości odwołania od tej "decyzji" Straży Granicznej, jedyną możliwością zwrócenia uwagi organów na to, że doszło do błędnego skierowania na kwarantannę było złożenie wniosku o zwolnienie z kwarantanny w oparciu o § 2 ust. 11 r.u.o.n.z. Skarżący złożył taki wniosek do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej i przedłożył odpowiednie dokumenty. Decyzją z dnia [...] kwietnia 2020 r. nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny odmówił zwolnienia skarżącego z odbywania kwarantanny. W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że założeniem ustawodawcy jest ograniczenie ruchu granicznego jedynie do przepływu towarów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania państwa, a wprowadzone obostrzenia mają na celu ograniczenie wjazdu na teren Polski osób, które mogą stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego. Skarżący nie wniósł odwołania od decyzji.
W ocenie skarżącego organ dokonał błędnego zastosowania przepisów rozporządzenia z dnia 10 kwietnia 2020 r., albowiem gdyby założeniem ustawodawcy byłoby jedynie ograniczenie do przepływu towarów, to miałoby to odzwierciedlenie wprost w przepisach ww. rozporządzenia. Natomiast rozporządzenie zawiera wyłączenie obowiązku odbycia kwarantanny również dla kierowców wykonujących międzynarodowy transport drogowy w rozumieniu przepisów ustawy o transporcie drogowym, tj. przewóz rzeczy i osób. Skarżący podkreślił, że odwołał się od powyższej decyzji, jednak do dnia wniesienia skargi nie zostało ono rozpatrzone.
Skarżący podkreślił również, że powołane przez Powiatową Stację Sanitarno-Epidemiologiczną wyłączenia z obowiązku odbywania kwarantanny dotyczą także jego sytuacji, w szczególności § 2 ust. 9 pkt 2 r.u.o.n.z., zgodnie z którym obowiązku odbycia kwarantanny nie stosuje się w przypadku przekraczania granicy Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wykonywania czynności zawodowych przez kierowców wykonujących przewóz drogowy w ramach międzynarodowego transportu drogowego lub międzynarodowego transportu kombinowanego w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy zdefiniowano bowiem w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2140 ze zm.; dalej jako u.t.d.), jako podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej. W art. 3 ust. 1 pkt 1 u.t.d. wskazano wprawdzie wyłączenie stosowania przepisów ustawy do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - jednakże jedynie w niezarobkowym przewozie drogowym osób. A contrario, w przypadku przewozów zarobkowych pojazdami samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą przepisy u.t.d. znajdują zastosowanie. W orzecznictwie i doktrynie akcentuje się, że znajdujące się w art. 3 ust. 1 u.t.d. wyliczenie wyłączeń spod zakresu przedmiotowego obowiązywania ustawy stanowi katalog zamknięty i nie podlega rozszerzeniu.