Nawet w przypadku niestwierdzenia powyższych okoliczności - zdaniem Sądu - organy winny były rozważyć, czego całkowicie zaniechały, możliwość zastosowania art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. Przepis ten stanowi, iż organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. K.p.a. w § 1 pkt 1 art. 189f wymaga dla odstąpienia od nałożenia kary wystąpienia dwóch przesłanek: znikomej wagi naruszenia oraz zaprzestania naruszenia prawa. Przy czym ustawodawca nie wskazał okoliczności, którymi organ powinien kierować się przy dokonywaniu oceny czy w danej sprawie mamy do czynienia ze znikomym naruszeniem prawa, czy też nie. Przyjmuje się jednak, że oceniając czy w danej sprawie mamy do czynienia z naruszeniem o znikomej wadze można odwołać się do rozwiązań obowiązujących w prawie karnym, gdzie stopień ciężkości naruszenia przez sprawcę prawa mierzony jest tzw. stopniem społecznej szkodliwości czynu, którego "znikomość" również stanowi negatywną przesłankę do wszczęcia lub dalszego prowadzenia postępowania karnego (por. S. Dudziak, Zasady wymiaru administracyjnych kar pieniężnych po nowelizacji k.p.a., Samorząd Terytorialny, 2018, nr 6. s. 23-32.). Wskazać zatem trzeba, że zgodnie z art. 115 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1444 ze zm.) przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, a także postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W piśmiennictwie wskazuje się również, że oceniając czy dane naruszenie można określić mianem "znikomego" należy odwołać się do przesłanek wymierzenia kary administracyjnej określonych w art. 189d pkt 1 k.p.a. (por. A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do k.p.a., t. 5 do art. 189d, LEX 2019). Jeszcze inny pogląd nakazuje przy ocenie wagi naruszenia prawa kierować się tym, czy konkretne naruszenie prawa wywołało (lub mogło wywołać) skutki faktyczne lub prawne w obszarze konkretnych dóbr prawnie chronionych, tj. dóbr chronionych przez naruszoną normę sankcjonowaną, wskazując że jeżeli konkretne naruszenie prawa:
- wywołało (lub mogło wywołać) poważne negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych, to przyjąć należy, że waga naruszenia prawa jest znaczna;
- wywołało (lub mogło wywołać) sporadyczne negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych, to przyjąć należy, że waga naruszenia prawa nie jest znaczna;
- wywołało jednostkowe i nieznacznie negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych lub skutków tych w ogóle nie wywołało i wywołać nie mogło, to przyjąć należy, że waga naruszenia prawa jest znikoma (por. A. Cebera i J. Firlus, K.p.a.. Komentarz, WK 2019, t. 4 do art. 189f),
Na tle stosowania kary pieniężnej za nieterminowe zgłoszenia w orzecznictwie wskazuje się, że trudno uznać, iż zawiadomienie organu o zbyciu pojazdu z jednodniowym uchybieniem terminu, przy jednoczesnym wykonaniu przez nabywcę obowiązku zawiadomienia o nabyciu tego pojazdu i dokonaniu jego przerejestrowania, nie ma charakteru znikomego. Nie sposób również przyjąć, że wykonanie przez skarżącego obowiązku zawiadomienia o zbyciu pojazdu jeden dzień po terminie, wywołało znaczne negatywne skutki w obszarze dóbr prawnie chronionych, jeżeli w ogóle takie skutki można dostrzec (por. wyrok WSA w Łodzi z 15 grudnia 2020 r., III SA/Łd 603/20). Ponadto, nawet jeżeli przyjąć, iż w rozpoznanej sprawie nie mogła mieć zastosowania przesłanka odstąpienia od wymierzenia kary administracyjnej określona w art. 189f § 1 k.p.a., z uwagi na jednorazowe naruszenie przez stronę skarżącą ustawowego obowiązku, to zasadne było ustalenie czy w sprawie wystąpiła przesłanka wymieniona w art. 189f § 2 i 3 k.p.a. Przepisy te (§ 2 i 3) dają możliwość odstąpienia od wymierzenia kary administracyjnej, jeżeli pozwoli to na spełnienie celów, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd - działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.
a i c oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - określanej dalej jako p.p.s.a.) - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję ( pkt I wyroku).
Ponownie rozpatrując sprawę, organy winny podjąć działania zgodne ze stanowiskiem Sądu wyrażonym w motywach niniejszego uzasadnienia.
Jako, że skarga została uwzględniona Sąd - na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. - zasądził od organu na rzecz skarżącego poniesione przez niego koszty postępowania (pkt II), które sprowadzają się do wpisu od skargi w wysokości 100 zł, wynikającej z § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U nr 221, poz. 2193 ze zm.).
O zwrocie nadpłaconego wpisu w wysokości 10 zł orzeczono na podstawie 225 p.p.s.a. (pkt III).
-----------------------
#
2