Sąd w pełni podziela więc stanowisko organu II instancji wyrażone w uzasadnieniu do zaskarżonego postanowienia. Umorzenie postępowania jest obligatoryjne jeżeli zaistnieją przesłanki przewidziane przez treść art. 105 kpa. Tak było też w rozpoznawanej przez tutejszy Sąd sprawie, gdyż zaistniała tzw. obiektywna bezprzedmiotowość postępowania. W przedmiotowej sprawie nastąpiło to z chwilą, gdy będące przedmiotem zaskarżenia postanowienie o zawieszeniu postępowania utraciło moc prawną wraz z podjęciem postępowania przez organ l instancji. Ponadto podjęcie zawieszonego postępowania doprowadziło do sytuacji pożądanej przez skarżącego, takiej jaka zaistniałaby, gdyby postanowienie o zawieszeniu postępowania zostałoby uchylone.
Organ II instancji słusznie powołał się uzasadniając swoje stanowisko na treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2006 r. (III SAAA/a 3034/05), który w istocie potwierdza, iż postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania skutkuje utratą bytu prawnego postanowienia o zawieszeniu postępowania i to bez potrzeby formalnego uchylania takiego postanowienia.
Sąd natomiast odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącego wyrażonych w skardze musi ponownie podkreślić, iż przedmiotem rozpoznania było w niniejszej sprawie tylko i wyłącznie postępowanie dotyczące wydanego w trakcie postępowania administracyjnego postanowienia o zawieszeniu postępowania i następnie umorzenia postępowania odwoławczego wywołanego zażaleniem wniesionym na to postanowienie, nie zaś merytoryczne rozstrzyganie w przedmiocie przyznania bądź odmowy przyznania skarżącemu dodatku mieszkaniowego.
Oceniając w tym zakresie zasadność zaskarżonego postanowienia z punktu widzenia jego legalności, należało stwierdzić, iż zaskarżone postanowienie nie uchybia prawu.
Wobec powyższego na podstawie art. 151 ppsa skargę należało oddalić.