W odwołaniu od orzeczenia organu l instancji obwiniony zarzucał, iż mimo złożonego wniosku nie zostało mu przedstawione uzasadnienie zarzutu w zakresie w jakim został on uzupełniony postanowieniem z dnia [...] maja 2008 roku, a mimo złożenia zażalenia na postanowienie o odmowie uwzględnienia wniosku dowodowego nie zostały mu przedstawione podstawy prawne odmowy uzasadnienia uzupełnionego zarzutu ani z Kodeksu postępowania karnego ani Kodeksu postępowania administracyjnego. Podnosił też, iż bezpodstawna była odmowa uwzględnienia jego wniosku dowodowego o zasięgnięcie opinii zespołu radców prawnych na okoliczność wskazaną przez niego we wniosku dowodowym z dnia [...] grudnia 2007 roku. Zarzucał, że odmowa jego uwzględnienia przez stwierdzenie, iż okoliczność na jaką żądany dowód miałby być przeprowadzony została już udowodniona jest bezpodstawna w sytuacji gdy rzecznik dyscyplinarny skierował do radców prawnych pytanie o innej treści niż w jego wniosku dowodowym. Podtrzymując stanowisko wyrażone w poprzednim odwołaniu podnosił, iż jego postępowanie było zgodne z prawem, co czyni stawiane mu zarzuty bezpodstawnymi. Podkreślał, iż dopiero aktualnie obowiązujące zarządzenie nr 162 KGP z dnia 18 lutego 2008 roku w sprawie metod i form wykonywania przez Policję zadań w związku z przemocą w rodzinie w ramach procedury "Niebieskie Karty" stwarza możliwość sporządzenie druku karty A przez policjanta nie dokonującego interwencji. Wywodził, iż znajdujące się na jego notatkach urzędowych dekretacje przełożonych, świadczące o zapoznaniu się z nimi są wyrazem ich akceptacji dla sposobu prowadzenia przez niego teczki zagadnieniowej dla rodziny G.. Wywodził, iż ze względu na zmieniający się sposób dokumentowania i prowadzenia teczek zagadnieniowych dekretacja o treści "sporządzić NK" nie zawsze była jednoznaczna z poleceniem sporządzenia druku A Niebieskiej Karty. Wskazywał też na różną treść dekretacji na różnych notatkach urzędowych. Jego zdaniem dekretacja o treści "sporządzić NK" była aktualna tylko w stosunku do rodzin które nie miały jeszcze założonej teczki zagadnieniowej, a w sytuacji gdy już była założona, to dekretacja tej treści oznaczała powinność wykonania wszelkich czynności wynikających z ówczesnego Zarządzenia KGP nr 21. Zarzucał, iż kontroler dokonujący sprawdzenia teczek zagadnieniowych, nie znając obowiązujących procedur i nie poddając analizie zawartości teczek skupił się wyłącznie na treści dekretacji "bezokolicznikowych" . Wskazywał, iż nie jest władny do podnoszenia zasadności wydawanych przez przełożonych poleceń, gdyż mogłoby to być potraktowane jako rozluźnianie dyscypliny służbowej i narazić go na wszczęcie postępowania dyscyplinarnego z kolei wykonanie przez niego poleceń zawartych w dekretacjach spowodowałby naruszenie ustawy o ochronie danych osobowych
W wyniku rozpoznania odwołania obwinionego wyższy przełożony dyscyplinarny - Komendant Wojewódzki Policji, działając na podstawie art. 134n ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji ( Dz.U. z 2007 roku, Nr 43, poz. 277 ze zm. ) orzeczeniem nr [...] z dnia [...] czerwca 2008 roku utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji z dnia [...] czerwca 2008 roku. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia wyższy przełożony dyscyplinarny przedstawiając dotychczasowy przebieg postępowania i zarzuty odwołania wskazał na przepisy regulujące odpowiedzialność dyscyplinarną policjanta stwierdzając, iż zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy o Policji policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Naruszenie dyscypliny służbowej zgodnie z art. 132 ust. 2 ustawy, stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. Natomiast zgodnie z art. 132a ustawy przewinienie dyscyplinarne jest zawinione wtedy, gdy policjant ma zamiar jego popełnienia, to jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi lub nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć. Wskazał też na art. 135g ust 1 ustawy, zgodnie z którym przełożony dyscyplinarny i rzecznik dyscyplinarny są obowiązani badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego oraz art. 134h ust. 1 ustawy, w myśl którego wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.