Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas Sędzia WSA Michał Ruszyński Protokolant referent - stażysta Malwina Tomiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012r. nr [...], wydaną na podstawie art. 7 ust. 1 i 5 w związku z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), Prezydent Miasta odmówił przyznania A.K. dodatku mieszkaniowego. W uzasadnieniu decyzji podał, że w dniu 3 kwietnia 2012r. A.K. złożyła wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego, w którym oświadczyła, że w lokalu mieszkalnym tworzy jednoosobowe gospodarstwo domowe. Z wniosku wynika, że powierzchnia użytkowa tego lokalu wynosi 64,81 m2, zamieszkuje w nim osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Łączny dochód gospodarstwa domowego wynosi 1.733,64 zł. Łączna kwota wydatków na mieszkanie za ostatni miesiąc wynosi 286,50 zł. Do wniosku dołączono zaświadczenie lekarskie z którego wynika, że A.K. jest osoba niepełnosprawną, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.
Następnie organ zacytował art. 5 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, zgodnie z którym normatywna powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego nie może przekraczać w przypadku 1-osobowego gospodarstwa 35 m2. Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 5 ustawy dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż 30% albo 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60%.
Zdaniem organu z powyższego wynika, że ustawodawca dopuszcza możliwość przekroczenia normatywnej powierzchni użytkowej, nie więcej jednak niż o 30%. Oznacza to, że dodatek mieszkaniowy nie przysługuje osobie prowadzącej jednoosobowe gospodarstwo domowe, jeśli powierzchnia zajmowanego lokalu przekracza 45,5 m2. Natomiast dodatek mieszkaniowy przysługuje, gdy powierzchnia użytkowa nie przekracza normatywnej powierzchni o więcej niż 50% pod warunkiem, że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej lokalu nie przekracza 60%. Powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego zajmowanego przez wnioskodawczynię wynosi 64,81 m2 i przekracza powierzchnię normatywną o 85,17%.
Za kwestię sporną organ I instancji uznał, czy z uwagi na niepełnosprawność wnioskodawczyni wymagającą zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, można zwiększyć powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu o 15 m2, a więc czy spełnione jest kryterium określone w art. 5 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. Zgodnie bowiem z tym przepisem normatywną powierzchnię powiększa się o 15 m2, jeżeli w lokalu mieszkalnym zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Organ uznał, że redakcja w/w przepisu nakazuje przyjąć, iż osoba wymagająca ze względu na niepełnosprawność zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, to taka osoba, której stan zdrowia (skutkujący niepełnosprawnością) wymaga dysponowania pokojem dla własnych potrzeb. Przesłanka ta wystąpi jedynie wówczas, gdy osoba niepełnosprawna będzie zamieszkiwała w danym lokalu mieszkalnym wraz z inną osobą, czy też rodziną. Nie może ona zaistnieć w przypadku osoby niepełnosprawnej, która zamieszkuje samodzielnie. Przepis ten ma zastosowanie wyłącznie wobec osób, które ze względu na swoją niepełnosprawność wymagają zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, co ma sens tylko wtedy, kiedy osoba niepełnosprawna zamieszkuje z innymi osobami i dzieli z nimi mieszkanie, a nie wobec osób, które posiadają orzeczenia o niepełnosprawności, zamieszkują same i przez to mają zapewnione zamieszkiwanie w oddzielnym pokoju.