Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędzia WSA Adam Jutrzenka - Trzebiatowski Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na zarządzenie Burmistrza z dnia [...] r., nr [...] w sprawie ustalenia wysokości opłat za postój pojazdów samochodowych na nieruchomościach stanowiących mienie komunalne Gminy stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia w całości.
Zarządzeniem Nr [...] z dnia [...] marca 2012 r. Burmistrz, na podstawie art. 30 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 z późn. zm.), ustalił wysokość opłat za postój pojazdów samochodowych na nieruchomościach stanowiących mienie komunalne Gminy.
Skargę na powyższe zarządzenie złożył Prokurator Rejonowy, który wniósł o stwierdzenie nieważności tego zarządzenia w całości, zarzucając istotne naruszenie art. 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej w związku z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.
W ocenie Prokuratora podstawę prawną zaskarżonego aktu winien stanowić akt uchwalony przez Radę Miejską w oparciu o art. 4 ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, mocą którego powierzono by organowi wykonawczemu jednostki samorządu terytorialnego uprawnienie do ustalenia wysokości opłat za postój pojazdów na nieruchomościach stanowiących mienie komunalne Gminy.
Zdaniem skarżącego tego rodzaju dopuszczona ustawowo subdelegacja musi przy tym każdorazowo wynikać ze stosownej uchwały rady gminy, wyraźnie określającej zakres dopuszczalnych działań organu wykonawczego w zakresie ustalania cen i opłat lub sposobu ich ustalania. Tymczasem w dniu wydania przez Burmistrza taka uchwała nie funkcjonowała, nie została bowiem powołana w zaskarżonym zarządzeniu. Z tego wynika, że Burmistrz wydający zaskarżony akt nie mógł postanowić o pobieraniu opłat za parkowanie samochodów w miejscach parkingowych, zgodnie z wydanym przez siebie zarządzeniem.
W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę poczynione rozważania, w opinii skarżącego wydane przez Burmistrza zarządzenie nie posiada oparcia w stosownej uchwale Rady Miejskiej, wydane zostało zatem bez wymaganego umocowania prawnego. Prokurator podał, że Burmistrz wydając zakwestionowane zarządzenie naruszył nie tylko przepis art. 4 ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, ale i również konstytucyjną zasadę legalizmu działania w granicach upoważnienia ustawowego przyznanego organowi gminy. Zgodnie zaś z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa, co oznacza, że każde działanie organu władzy musi mieć oparcie w obowiązującym prawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r., - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta, co do zasady, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem i polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.
Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) - "p.p.s.a.", sąd administracyjny orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Ta kompetencja zobowiązuje sąd do uwzględnienia okoliczności mających znaczenie dla oceny legalności zaskarżonego aktu, niezależnie od skuteczności argumentów skargi.