Po zmianie art. 51 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /t.j. Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ wprowadzonej od dnia 1 stycznia 1998 r. nie było już podstawy prawnej do wydawania decyzji określającej dopuszczalny poziom wibracji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka Sz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Cz. z dnia 12 maja 2000 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia stanu natężenia wibracji - oddala skargę.
Marek Sz. 16 sierpnia 1999 r. złożył do Prezydenta Miasta w Cz. o ustalenie na podstawie art. 83 ust. 1 i 2 oraz art. 49 i następnych ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska, natężenia wibracji i określenia w drodze decyzji dopuszczalnego poziomu wibracji przenikających do środowiska dla zarządcy drogi, tj. ulicy D. - Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów.
W uzasadnieniu wskazał, że już w czerwcu 1997 r. zwracał się do organów administracji z prośbą o podjęcie działań zmierzających do wykonania pomiarów wibracji i wyeliminowania ich negatywnego wpływu na budynek mieszkalny położony w Cz. przy ul. D. 10.
Władze sanitarne odmówiły wykonania pomiarów wbrew obowiązkowi wynikającemu z par. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie ochrony środowiska przed hałasem i wibracjami /Dz.U. nr 24 poz. 90/, tłumacząc się brakiem odpowiedniego miernika.
Sprawę wibracji rozpatrywał także Wydział Urbanistyki i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miasta w Cz., który w trakcie oględzin dokonanych przez ich pracownika stwierdził drobne zarysowania ścian zewnętrznych. Po dwóch latach drgania przenoszone z ulicy na konstrukcję budynku tak się nasiliły, że pęknięcia ścian zewnętrznych dochodzą do 5 mm, zaczęły odpadać elementy konstrukcyjne budynku.
28 stycznia 2000 r. Marek Sz. wniósł zażalenie na bezczynność Prezydenta Miasta Cz., który w jego ocenie nie rozstrzygnął jego wniosku i nie wydał na podstawie art. 70 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska decyzji zobowiązującej zarządcę drogi publicznej do przedstawienia, sporządzonej przez biegłego oceny oddziaływania obiektu budowlanego na środowisko.
Postanowieniem z dnia 28 lutego 2000 r. (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Cz. wyznaczyło Prezydentowi Miasta Cz. termin 30 dni liczony od daty otrzymania postanowienia na załatwienie sprawy. W uzasadnieniu wskazało, że Wydział Ochrony Środowiska Urzędu Miasta Cz. poinformował wnioskodawcę, że brak podstaw do wydania decyzji, a gdy brak podstaw materialnoprawnych do jej wydania, winien na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umorzyć postępowanie.
Decyzją z dnia 23 marca 2000 r. (...) Naczelnik Wydziału Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa, działający z upoważnienia Prezydenta Miasta Cz., na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umorzył postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia stanu wibracji i określenia dopuszczalnego poziomu wibracji.
W uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji podniósł, że w znowelizowanej w 1997 r. ustawie o ochronie i kształtowaniu środowiska zmianie uległa treść art. 51, który w obowiązującym brzmieniu uprawnia wyłącznie do określenia dopuszczalnego poziomu instancji uznał już na wstępie, że wniosek dotyczył zagadnienia, które winien rozpoznać organ nadzoru budowlanego. W tym przekonaniu utwierdził go Wojewoda Ś. i samo Ministerstwo Środowiska.
Odnosząc się do merytorycznego stanowiska organu I instancji wskazał, że ochrona środowiska przed wibracjami jest objęta regulacją ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, w szczególności regulacją zawartą w art. 70 i art. 83 ustawy i nadal obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie ochrony środowiska przed hałasem i wibracjami. Organ administracji winien więc merytorycznie rozpoznać sprawę.