W państwie prawa budzić musi sprzeciw przyjęcie by osoba małoletnia w przypadku hipotetycznego założenia nabycia przez jej rodziców w czasie okupacji obywatelstwa niemieckiego, ponosić miała skutki reżimu prawnego obowiązującego na terenie okupowanej Polski.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w sprawy ze skargi Reginy M. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie z dnia 21 lipca 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pieniężnego za pracę przymusową - uchyla zaskarżoną decyzję.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją (...) z dnia 21 lipca 1998 r. po rozpoznaniu wniosku pani Reginy M. o ponowne rozpoznanie sprawy o przyznanie jej uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i ZSRR /Dz.U. nr 87 poz. 395/ - utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 25 lutego 1998 r., którą odmówiono wnioskodawczyni przyznania jej uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego powołaną wyżej ustawą. Z uzasadnienia wydanej w trybie art. 127 par. 3 i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa decyzji tego organu wynika, że decyzją z dnia 25 lutego 1998 r. odmówiono wnioskodawczyni przyznania jej wynikających z powołanej ustawy uprawnień "ponieważ zgodnie z art. 1 ust. 1 powyższej ustawy świadczenie przysługuje osobom, które w okresie podlegania represjom były obywatelami polskimi". Z zebranego natomiast w sprawie materiału dowodowego wynika, iż wnioskodawczyni nabyła obywatelstwo polskie dopiero "po listopadzie 1947 r."
We wniesionej od tej decyzji do Naczelnego Sądu Administracyjnego skardze - skarżąca domagała się uchylenia decyzji tego organu i zasądzenie kosztów. Z zarzutów skargi wynika, że zaprezentowany w zaskarżonej decyzji pogląd, wyrażony również w decyzji pierwszej z dnia 25 lutego 1998 r. przyjmujący ogólnikowo, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż skarżąca nabyła obywatelstwo polskie dopiero po listopadzie 1947 r., jest ustaleniem całkowicie dowolnym, nie uzasadnionym żadnymi okolicznościami potwierdzającymi taki punkt widzenia. Niezależnie od tego rodzaju wadliwości zaskarżonej decyzji, decyzja ta nie odpowiada "elementarnym" wymaganiom określonym w art. 107 Kpa.
Poza sporem jest nadto zdaniem skarżącej, że podlegała ona represjom polegającym na deportacji, o której mowa w art. 2 pkt 2 lit. "b" przedmiotowej ustawy. Spełniła ona zatem również pozostałe przesłanki określone w jej art. 1 ust. 1. Sam zaś fakt nabycia przez skarżącą obywatelstwa polskiego w chwili jej urodzenia nie winien budzić żadnych wątpliwości. 2 art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. RP nr 7 poz. 44/ obowiązującej, aż do jej uchylenia ustawą z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 4 poz. 25 ze zm./ wynikało, że z chwilą ogłoszenia ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. prawo obywatelstwa polskiego służyło każdej osobie, która urodziła się na obszarze Państwa Polskiego, o ile nie służyło jej obywatelstwo innego państwa. Poza sporem jest jak to dalej wynika z wywodów skargi, że miejscowość K., w której urodziła się skarżąca-znajdowała się na terenie Państwa Polskiego, jak też fakt, że skarżąca nie była obywatelem innego państwa. Na tle tych faktów, w rozważaniach skarżącej mających podważyć trafność stanowiska orzekającego w sprawie organu, zrodziło się pytanie, czy mogło dojść do utraty posiadanego przez skarżącą obywatelstwa polskiego, wskutek wybuchu działań wojennych i zajęcia i wcielenia terytorium, na którym zamieszkiwała - w granice Rzeszy Niemieckiej. Przecząc takim uogólnieniom okoliczności istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, skarżąca wskazała na brak zarówno niezbędnych ustaleń jak i powołania stosownej podstawy prawnej - usprawiedliwiającej przyjęcie przez orzekający w sprawie organ, że skarżąca nabyła obywatelstwo polskie dopiero po "listopadzie 1947 r.".