Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 29 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ budowa ogrodzeń nie wymaga pozwolenia na budowę, a obowiązkiem dokonania zgłoszenia obciążono w tej ustawie budowę ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych oraz o wysokości powyżej 2,20 m i wykonanie robót budowlanych polegających na ich instalowaniu.
Na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2000 r. wydanego w sprawie P 10/99 utracił moc par. 42 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ w zakresie w jakim dotyczy ogrodzeń między sąsiednimi działkami, dla których budowy nie jest wymagane pozwolenie ani zgłoszenie.
Oznacza to, że ogrodzenia międzysąsiedzkie z wyjątkiem przekraczających wysokość 2,20 m pozostają poza reglamentacją, a wynikłe spory związane z ich budową jako spory o cywilnoprawnym charakterze, winny być rozstrzygane przez sądy powszechne.
W niniejszej sprawie organy ustaliły - a skład orzekający to ustalenie akceptuje, że skarżący nie wykonał ogrodzenia międzysąsiedzkiego, ale jak sam to podkreślał w trakcie postępowania administracyjnego "ogrodzenie w postaci muru oporowego".
"Mur oporowy" należy do konstrukcji oporowych zaliczanych do budowli - art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, które nie korzystają ze zwolnienia z uzyskania pozwolenia na budowę przewidzianego w art. 29 tego prawa.
Oznacza to, że stosownie do art. 28 Prawa budowlanego ich budowa może być rozpoczęta jedynie w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę. Konsekwencją wykonania muru oporowego, będącego obiektem budowlanym /art. 3 pkt 1 lit. "b"/ bez pozwolenia na budowę jest nakaz jego rozbiórki przewidziany art. 48 Prawa budowlanego.
Powyższe świadczy o tym, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a więc skarga nie mogła zostać uwzględniona.
Kwalifikacja przez skarżącego muru oporowego jako ogrodzenia i twierdzenie, że wykonał "ogrodzenie w postaci muru oporowego" nie może doprowadzić do uznania, że mur ten stanowi ogrodzenie i w związku z tym nie podlega regulacji Prawa budowlanego. Stanowiłoby to nie tylko obejście przepisów, ale także naruszenie regulacji art. 3 ust. 3, art. 29, art. 30 Prawa budowlanego.
Dodatkowo Sąd pragnie wyjaśnić skarżącemu, że gdy "ogrodzenie w formie muru oporowego" stanowiło część przyszłego "tarasu ziemnego" czy "klombu", które mają powstać po przyszłym zasypaniu fundamentów ziemią, to zdaniem składu orzekającego było one obiektem małej architektury /art. 3 pkt lit. "c" i pkt 4/ wymagającym dla realizacji zgłoszenia /art. 30 ust. 1 pkt 1/, a brak zgłoszenia pociąga także sankcję w postaci nakazu rozbiórki /art. 48/.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł jak w sentencji.