W myśl art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509 ze zm./ małżonkowie zajmujący lokal są z mocy prawa najemcami tego lokalu. Analiza tego przepisu wskazuje, iż tylko w sytuacji wspólnego zamieszkiwania małżonkowie są najemcami lokalu natomiast w sytuacji, gdy jeden z małżonków lokalu nie zajmuje nie jest jego najemcą.
Również w sytuacji gdy umowa najmu dotyczyła obojga małżonków /przydział lokalu/, a jeden z małżonków będący mocą tej umowy najemcą opuści lokal przyjmuje się, że nastąpiło dobrowolne wyzbycie się uprawnień najemcy
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 1999 r. sprawy ze skargi Józefa J. na decyzję Wojewody K. z dnia 12 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - oddala skargę.
Prezydent Miasta R. decyzją z dnia 8 grudnia 1997 r. odmówił wymeldowania Józefa J. z pobytu stałego w R. przy ulicy R. 2 m 9. U podstaw materialnoprawnych rozstrzygnięcia powołano art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, a w jego uzasadnieniu wskazano, że nie zostały spełnione określone tym przepisem przesłanki do wymeldowania z pobytu stałego, albowiem Józef J. nie utracił samoistnych uprawnień do przebywania w lokalu, a opuszczenie tego lokalu nie można uznać za dobrowolne, gdyż poprzez wymianę zamków w drzwiach uniemożliwiony został do niego powrót. Opisano również w sposób wyczerpujący przebieg postępowania administracyjnego toczącego się od 21 maja 1996 r. /data złożenia wniosku o wymeldowanie przez Natalię J./.
Wojewoda K. rozpoznając odwołanie Natalii J. nie podzielił zapatrywań prawnych organu pierwszej instancji i decyzją z dnia 12 lutego 1998 r. uchylił decyzję Prezydenta Miasta R. i orzekł o wymeldowaniu Józefa J. z pobytu stałego. W motywach orzeczenia organ II instancji wyeksponował przede wszystkim to, że opuszczając w kwietniu 1994 r. lokal Józef J. utracił uprawnienia do lokalu. Rozwijając tę tezę przywołano unormowania prawne z ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych jak i orzecznictwo Sądu, wykazując iż małżonkowie są najemcami lokalu tylko wtedy, gdy wspólnie go zamieszkują, . Ponieważ w sprawie bezspornym jest, iż małżonkowie J. od wielu lat nie zamieszkują wspólnie w spornym lokalu, a Józef J. opuścił go bez dopełnienia obowiązku meldunkowego to, zdaniem organu, zaistniały przesłanki określone w sytuacji pierwszej art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
W skardze Józef J. domagał się uchylenia decyzji, której zarzucił naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Skarżący wykazywał prawidłowość ustaleń organu pierwszej instancji podkreślając, iż zaskarżona decyzja w ogóle pomija fakt, iż wyprowadził się z domu tylko na czas trwania sprawy rozwodowej "wobec ciągłych awantur urządzanych przez żonę po wniesieniu pozwu rozwodowego". Nadto skarżący uznał, iż zaskarżona decyzja pozbawia go "meldunku" w lokalu który "otrzymał od Urzędu Miejskiego w R. w wykonaniu umowy o stypendium fundowane zawartej w czasie studiów prawniczych". Pozostałe wywody skargi sprowadzają się do emocjonalnego przedstawienia przyczyn konfliktu powstałego między współmałżonkami.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda K. wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Zainteresowana Natalia J. wniosła na rozprawie o oddalenie skargi i poinformowała, że zapadł już wyrok rozwiązujący jej małżeństwo ze skarżącym z winy obu stron, przy czym w wyroku tym Sąd nie orzekł o sposobie korzystania z lokalu, albowiem skarżący w nim nie zamieszkiwał.
Natomiast w pismach złożonych w dniu rozprawy zainteresowana wyrażała zdziwienie, iż nie otrzymała odpisu skargi i uznała to za kolejny objaw " afer sądowych ". Pozostałe wywody tych pism obrazują stosunek Natalii J. do jej byłego męża.