Rada gminy jest właściwa do nadania nazwy tylko ulicy będącej drogą publiczną /art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm. - w związku z art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krystyny S., Bogdana S., Jana S., Krystyny L., Jana L., Zofii Z. i Mariana Z. na uchwałę Rady Miejskiej w B.B. z dnia 7 listopada 1995 r. w przedmiocie nadania nowych nazw ulicom i na podstawie art. 94 i 101 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ stwierdził niezgodność zaskarżonej uchwały z prawem w części nadającej ulicy nazwę "P." i zasądził od Rady Miejskiej w B.B. na rzecz Krystyny S. dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Rada Miejska w B.B. podjęła dnia 7 listopada 1995 r. uchwałę w sprawie nadania 139 nowych nazw ulicom w mieście. Podstawą uchwały uczyniono art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "ustawą u samorządzie terytorialnym". Uchwała została podyktowana zmianami w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który w znacznym stopniu powiększył tereny przeznaczone pod zabudowę jednorodzinną. Jedna z ulic - dotychczas nieprzejezdna - otrzymała nazwę "P."; znajduje się ona pomiędzy działkami Krystyny i Bogdana S., Jana S., Krystyny i Jana L. oraz Zofii i Mariana Z.
Bezsporne jest, że Krystyna S. i jej sąsiedzi złożyli dnia 20 marca 1997 r. w Urzędzie Miejskim pismo wzywające Radę Miejską do uchylenia uchwały w zakresie odnoszącym się do nadania ulicy nazwy "P.". Wezwanie umotywowali tym, że Uchwała narusza ich prawo własności. Opowiedzieli się za zachowaniem status quo.
Wezwanie nie odniosło skutku. Przewodniczący Rady Miejskiej pismem z dnia 21 kwietnia 1997 r. zawiadomił ich, że Rada była uprawniona do potraktowania ich drogi jako ulicy i nadania jej nazwy. Powstawać będą nowe posesje i dlatego "działanie Urzędu ma na celu przyszłość, a zatem jest racjonalne".
Treścią skargi wniesionej dnia 12 maja 1997 r. jest żądanie "cofnięcia podjętej /samowolnie/ uchwały, gdyż wymyślanie nazwy ulicy dla 3 posesji usytuowanych tuż przy ulicy głównej, którą jest ul. J., uważamy za nieracjonalne i bezzasadne". Nie ma potrzeby zakwalifikowania odgałęzienia jako ulicy.
W odpowiedzi na skargę wyrażono pogląd, że nadanie nazwy ulicy nie jest sprzeczne z prawem, gdyż Uchwalanie przenosi własności gruntu i nie ustanawia go ulicą lokalną miejską. Pozostaje on, jak wiele innych w mieście, drogą prywatną będącą własnością osób fizycznych. Nadanie nazwy ulicy nic stanowi podstawy do wykupienia lub wywłaszczenia tego gruntu. Właściwe oznaczenie nieruchomości należy do obowiązków gmin i służy bezpieczeństwu mieszkańców /p.poż., pogotowie gazowe, energetyczne, wodne, lekarskie/ i nie może być uzależnione od woli właścicieli gruntów. Prawo do podjęcia spornej uchwały wynika nie tylko z powołanego art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy u samorządzie terytorialnym, ale i z rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości /Dz.U. nr 94 poz. 850 ze zm./ oraz z zarządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 28 czerwca 1968 r. o ustaleniu wytycznych w sprawie nadawania nazw ulicom i placom oraz numeracji nieruchomości /Dz.U. nr 30 poz. 176 ze zm. - powinno być M.P. nr 30 poz. 197/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodność zaskarżonej uchwały z prawem zależy od tego, czy chodzi o ulicę - drogę publiczną, gdyż tylko wówczas rada gminy właściwa jest do nadania jej nazwy /art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy u samorządzie terytorialnym/. Musi to więc być co najmniej droga lokalna miejska lub ulica leżąca w jej ciągu /art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.