Wydając decyzję w I instancji korzysta z przyznanego mu jako organowi gminy władztwa administracyjnego. Nie stoi to jednak zdaniem Sądu na przeszkodzie podejmowaniu przez gminę czynności przysługujących stronie tego postępowania tj. podmiotowi będącemu właścicielem budynku, w którym znajduje się lokal objęty postępowaniem w sprawie o zameldowanie. Przesądza to o dopuszczalności wniesienia przez gminę skargi do NSA.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy W. na decyzję Wojewody K. z dnia 10 grudnia 1997 r. w przedmiocie zameldowania Grażyny Sz. wraz z dziećmi na pobyt stały i Piotra M. na pobyt czasowy uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy W. z dnia 23 października 1997 r. (...).
Decyzją z dnia 23 października 1997 r. (...) Wójt Gminy W. z powołaniem się na treść art. 104 Kpa oraz art. 47 ust. 2 i art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm. zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności/ odmówił zameldowania Grażyny Sz., Piotra M., Katarzyny Sz. i Sebastiana M. na pobyt czasowy ponad dwa miesiące w mieszkaniu przy ul. D. 129/11 w W. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż główny najemca przedmiotowego lokalu Henryk Z. wyraził zgodę na zameldowanie w tym lokalu swojej córki Grażyny Sz. oraz wnuków Katarzyny Sz. i Sebastiana M. a nadto konkubina córki - Piotra M. na pobyt czasowy. Osoby te w lokalu tym faktycznie zamieszkują. Nie mają one jednak uprawnień do przebywania w przedmiotowym lokalu gdyż zgody na ich tam zamieszkiwanie nie wyraziła Gmina W. będącą właścicielem, budynku w którym mieszkanie to się znajduje. Zarząd Gminy w uchwale z dnia 21.10.1997 r. nie wyraził w imieniu Gminy takiej zgody, a to mając na uwadze interes prawny Gminy polegający "na zapewnieniu mieszkańcom Gminy W. mieszkań w przypadku opróżnienia danego lokalu".
W odwołaniu od tej decyzji Grażyna Sz. wniosła o jej zmianę przez uwzględnienie wniosku o zameldowanie na pobyt czasowy. W uzasadnieniu podniosła, iż wraz z dziećmi i konkubinom była w tym lokalu zameldowana na pobyt czasowy do 6 września 1997 r. z możliwością przedłużenia tego meldunku. Była przekonana, że do takiego przedłużenia dojdzie i dlatego w marcu 1997 r. przeprowadzili się do tego mieszkania wraz ze swoimi rzeczami i urządzeniami domowymi. Nadto podniosła, iż mieszkanie rodziców jest wystarczająco duże aby w nim zamieszkali. Zajmują tam dwa z trzech pokoi.
W piśmie z dnia 24 listopada 1997 r. Grażyna Sz. wniosła o zameldowanie jej i dzieci na pobyt stały.
Po rozpoznaniu tego odwołania Wojewoda K. zaskarżoną decyzją z dnia 10 grudnia 1997 r. (...) uchylił decyzję organu I instancji i orzekł o zameldowaniu w spornym mieszkaniu Grażyny Sz. wraz z dziećmi Katarzyną Sz. i Sebastianem M. na pobyt stały a Piotra M. na pobyt czasowy ponad dwa miesiące. Jako podstawę tego rozstrzygnięcia wskazał organ odwoławczy art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa oraz art. 10 ust. 1 i art. 2 ust. 2 w zw. z art. 47 ust. 2 ww. ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, że wbrew ustaleniom organu I instancji odwołująca się wraz z dziećmi i konkubinem mają pochodne uprawnienia do przebywania w przedmiotowym lokalu jako krewni I i II stopnia /odnośnie odwołującej się i jej dzieci/ najemców lokalu tj. Łucji i Henryka małżonków Z., którzy wyrazili zgodę na ich stałe w tym lokalu zamieszkiwanie i zameldowanie. Oni też wyrazili zgodę na czasowe zamieszkiwanie Piotra M. - konkubina ich córki. Osoby te mają zatem prawo do zamieszkiwania w tym lokalu bez obowiązku uzyskania zgody właściciela budynku czyli Gminy W., gdyż swoje uprawnienia wywodzą od osób mających do tego lokalu uprawnienia samoistne. Zdaniem organu II instancji z treści art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie wynika uprawnienie dla właściciela budynku do decydowania z kim ma mieszkać najemca lokalu i a w konsekwencji o zameldowaniu danej osoby w lokalu najemcy.