Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczególnych zasad postępowania w sprawach podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 1115/ nie dotyczy sprawy niniejszej. Z brzmienia jego par. 10 wynika, iż postępowanie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie rozporządzenia /3 września 2002 r./, czyli postępowanie będące w toku, jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Skoro więc nie zawężono granic owego postępowania, zwłaszcza do granic ostatecznie zakończonego postępowania administracyjnego, kiedy to po uchyleniu decyzji przez Sąd należałoby stosować nowe przepisy, przyjąć wypadnie, iż chodzi o postępowanie w jego całokształcie, a zatem obejmujące również postępowanie w zakresie kontroli legalności decyzji administracyjnych, czyli postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Sformułowanie cytowanego przepisu prowadzi do konkluzji, iż postępowanie jest rozpoczęte /w domyśle niezakończone/ wówczas, gdy sprawa nie została w ogóle rozstrzygnięta, bądź gdy decyzja wydana w sprawie nie nosi znamion ostateczności i prawomocności. Toteż nowe przepisy należy stosować wyłącznie do spraw wszczętych po wskazanej powyżej dacie wejścia w życie przywołanego rozporządzenia.
Naczelny Sąd Administracyjny sprawy ze skargi Chłodni Kominowych S.A. w G. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 2 marca 2001 r, (...) w przedmiocie choroby zawodowej - uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego w G. z dnia 20 października 2000 r., (...); (...).
Decyzją z dnia 20 października 2000 r. Powiatowy Inspektor Sanitarny w G. stwierdził u Bolesława G. chorobę zawodową oskrzeli wywołaną działaniem substancji powodującej napadowe stany spastyczne oskrzeli /pozycja 3 wykazu chorób zawodowych/. W uzasadnieniu powołał się na rozpoznanie zawarte w orzeczeniu Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy Poradni Chorób Zawodowych w Ł. z dnia 28 września 2000 r. Nadto wskazał, iż pracownik ten, podczas zatrudnienia w latach 1979-1992, w Chłodniach Kominowych w G., ostatnio na stanowisku montera, był narażony na działanie czynnika szkodliwego, którym był lakier - Poliurekol 32. Dlatego na podstawie przepisów art. 1 pkt 2, art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. 1998 nr 90 poz. 575 ze zm./ oraz par. 1, par. 5, par. 7, par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ orzekł jak w osnowie decyzji.
W odwołaniu Chłodnie Kominowe S.A. w G. domagały się uchylenia tegoż rozstrzygnięcia, podważając trafność ustaleń faktycznych i argumentacji zaprezentowanej przez organ pierwszej instancji. Odwołująca się wywodziła, iż stwierdzenie choroby zawodowej u Bolesława G. nastąpiło bez dostatecznego wyjaśnienia sprawy, zwłaszcza w zakresie warunków pracy, nadto po upływie 5 lat od ustania zatrudnienia. Tymczasem zdarzenie, jakie mogło wywołać przedmiotowe schorzenie, zostało uznane za wypadek przy pracy. W tej sytuacji, zdaniem odwołującej się, pięciodniowe oddziaływanie czynnika szkodliwego, nie powinno przemawiać za przyjęciem zawodowego pochodzenia choroby.
Zaskarżoną decyzją, wydaną na zasadzie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymano w mocy powyższe rozstrzygnięcie. Organ odwoławczy doszedł bowiem do wniosku, że jest ono zasadne. Wedle ustaleń poczynionych przez ten organ, Bolesław G. zatrudniony był w odwołującej się spółce w latach 1972-1992, ostatnio na stanowisku montera. W dniach od 2 do 19 sierpnia 1991 r. malował powłokę chłodni kominowej za pomocą lakieru Poliurekol 32 przez 8 godzin dziennie. W wyniku czego wystąpiły u niego objawy zespołu reaktywnej dysfunkcji dróg oddechowych, które nadal się utrzymują. Chorobę zawodową oskrzeli rozpoznali lekarze Instytutu Medycyny Pracy w Ł. /orzeczenie z dnia 21. czerwca 2000 r./ oraz lekarze Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. /orzeczenie z dnia 28 września 2000 r./. W tej sytuacji, gdy w ocenie organu drugiej instancji spełnione zostały przesłanki, od istnienia których zależy uznanie schorzenia za chorobę zawodową, brak było podstaw do uwzględnienia odwołania.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zakład pracy oparł na podstawach naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego. W uzasadnieniu wskazał, iż organ odwoławczy zupełnie pominął zarzuty podniesione w odwołaniu. Tymczasem, w jego ocenie, jakkolwiek niepodobna kwestionować schorzenia stwierdzonego u Bolesława G., to nie ma ono związku z warunkami pracy. Zwłaszcza, gdy zważyć na fakt uznania zdarzenia z dnia 19 sierpnia 1991 r. za wypadek przy pracy. Podkreślił, iż pracownik ten nie był narażony na działanie czynnika szkodliwego systematycznie i przez długi okres czasu. Dlatego domagał się uchylenia obu zapadłych w sprawie decyzji, uznając je za chybione.