"art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 241/04 poz. 2416 ze zm.) nie dotyczy osób, które wskutek przeniesienia do rezerwy uzyskały status żołnierza rezerwy i w związku z tym przestały być poborowymi"
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka,, Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Protokolant Sekretarz sądowy Izabela Suchenia, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2008r. sprawy ze skargi D. M. na decyzję Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy skierowania na komisję lekarską w celu zmiany kategorii zdolności do służby wojskowej oddala skargę.
Decyzją Nr [...] z dnia [...] Szef Sztabu Wojskowego, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Wojskowego Komendanta Uzupełnień z dnia [...] wydaną w przedmiocie nie skierowania D. Ma. na komisję lekarską w celu zmiany kategorii zdolności do służby wojskowej.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że w dniu 15 listopada 2007 r. D. M. zwrócił się do Wojskowego Komendanta Uzupełnień z wnioskiem o ponowne skierowanie na Wojskową Komisję Lekarską w celu zmiany kategorii zdrowia twierdząc, że stan jego zdrowia uległ znacznej poprawie. Organ ustalił również, że D. M. w 2004 r. uzyskał kategorię zdrowia D i został przeniesiony do rezerwy.
Następnie organ II instancji przytoczył treść art. 29 ust. 1 pkt 3, ust. 2 oraz ust. 5 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP, z których wynika, że Wojskowy Komendant Uzupełnień kieruje z urzędu lub na wniosek żołnierzy rezerwy do wojskowej komisji lekarskiej wyłącznie w przypadku istnienia uzupełnieniowych potrzeb Sił Zbrojnych. Ponieważ "w aktualnym układzie sprawy nie występuje zapotrzebowanie na uzupełnienie jednostek żołnierzami rezerwy legitymującymi się kategorią zdrowia "D", organ II instancji uznał, że nie ma podstaw do zmiany prawidłowej decyzji organu I instancji odmawiającej skierowania D. M. do wojskowej komisji lekarskiej.
Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach D. M., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i skierowania go na badania lekarskie celem zweryfikowania jego kategorii zdolności do odbywania zasadniczej służby wojskowej.
Skarżący zarzucił naruszenie:
1. art. 28 ust.4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej przez jego niezastosowanie, choć przepis ten przewiduje, że orzeczenie o zdolności do czynnej służby wojskowej może być w każdym czasie zmienione przez powiatową komisję lekarską z urzędu albo na wniosek poborowego, jeżeli w stanie zdrowia poborowego nastąpiły istotne zmiany,
2. art. 29 ust. 1 pkt 3, ust. 2 i ust. 5 w/w ustawy poprzez błędne wskazanie tych przepisów jako podstawy nieuwzględnienia odwołania D. M., choć przepisy te nie wyłączają możliwości ubiegania się poborowych o skierowanie na ponowne badanie lekarskie,
3. Art. 7, 75, 77 § 1 i 78 kpa poprzez niewyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy celem ustalenia prawidłowego stanu faktycznego i nie przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej D. M. przez lekarzy specjalistów orzeczników,
4. art. 104 w zw. z art. 106 kpa poprzez wydanie decyzji nieodpowiadającej wymogom prawa i nie zasięgnięcie opinii lekarzy, mimo iż przeprowadzenie tego dowodu było w sprawie niezbędne.
W uzasadnieniu skargi D. M. stwierdził, że złożył wniosek o jakim mowa w art. 28 ust. 4 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP, gdyż w związku ze znaczną poprawą jego stanu zdrowia chce ponowić przeprowadzone w tym zakresie badania lekarskie. Zauważył też, że art. 28 ust. 4 tej ustawy wyłącza stosowanie art. 29 ust. 5, gdyż daje poborowemu prawo złożenia wniosku o przeprowadzenie ponownego badania lekarskiego nie wskazując w tym zakresie żadnych ograniczeń. Skarżący zarzucił również, że organ wydający decyzję nie ustalił w sposób rzetelny i prawidłowy stanu faktycznego, pominął okoliczności przedstawione w zaświadczeniach lekarskich przedłożonych przez stronę i nie przytoczył właściwych argumentów przemawiających za wydaniem decyzji odmownej.