Skoro przepis art. 36 u.p.e.a. ma za zadanie umożliwić organom egzekucyjnym uzyskanie informacji od innych organów administracji w ramach ich uprawnień i w zakresie wiedzy jaką dysponują te organy oraz metodami przewidzianymi prawem, to domagając się takiej informacji dla celów postępowania egzekucyjnego wystarczającym będzie gdy organ egzekucyjny w sposób klarowny przedstawi taką potrzebę oraz przede wszystkim jej istnienie odpowiednio udokumentuje, co niewątpliwie nastąpiło w stanie faktycznym sprawy.
Skuteczna egzekucja prawa jest jednym z najważniejszych zadań demokratycznego państwa prawa. Kierując się tą regułą interpretacyjną należy stwierdzić, że Dyrektor oddziału ZUS dochodząc ściągnięcia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji należności z tytułu nieopłaconych składek powinien mieć zagwarantowany dostęp do wszystkich ewidencji i rejestrów publicznych posiadanych przez podmioty publiczne, w tym także do informacji z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Zasób ten stanowi podstawowe źródło informacji, z którego organ egzekucyjny, jak również wierzyciel, może uzyskać urzędowe informacje o nieruchomościach zobowiązanego.
W tych okolicznościach odmowa udzielenia informacji Dyrektorowi oddziału ZUS z uwagi na brak interesu prawnego w uzyskaniu informacji objętych wnioskiem nie jest zgodna z prawem. Interes prawny skarżącego wynika bowiem zarówno z tego, iż jest on organem egzekucyjnym jak i z tego, że Zakładowi jako wierzycielowi, reprezentowanemu przez Dyrektora właściwego oddziału przysługuje zabezpieczenie należności w postaci hipoteki przymusowej. Ponadto podkreślenia wymaga, że skarżący występując ze stosownym wnioskiem do organu I instancji dysponował już danymi osobowymi osoby zobowiązanej do uiszczenia składek na ubezpieczenie społeczne, przy czym wniosek ten nie obejmował całego majątku osoby zobowiązanej, lecz ściśle określoną jego kategorię - nieruchomości - położone na terenie powiatu, gdzie ona zamieszkuje (por. także wyrok WSA w Lublinie z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Lu 50/12 oraz wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2012r., sygn. akt II SA/Wr 712/12).
Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podziela przy tym poglądu zaprezentowanego przez organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż przeszkodę do uwzględnia wniosku stanowi przepis art. 26 ust. 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z nim, na żądanie Zakładu lub kierownika terenowej jednostki organizacyjnej Zakładu będącego jednocześnie organem egzekucyjnym dłużnik obowiązany jest do wyjawienia nieruchomości oraz przysługujących mu praw majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej lub zastawu, jeżeli z dowodów zgromadzonych w postępowaniu wynika, że należności z tytułu składek mogą zostać nieopłacone. Wyjawienia, o którym mowa w ust. 5, dokonuje się w formie oświadczenia składanego pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Przed odebraniem oświadczenia Zakład lub kierownik terenowej jednostki organizacyjnej będącej jednocześnie organem egzekucyjnym jest obowiązany uprzedzić dłużnika o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania ( art. 26 ust. 5a).
Z treści zacytowanego unormowania nie można jednak wysnuć wniosku, jak czyni to organ, że wyjawienie majątku jest jedynym dostępnym wierzycielowi środkiem prawnym zmierzającym do poszukiwania majątku nieruchomego dłużnika celem ustanowenia zabezpieczenia. Inną możliwość daje chociażby zwrócenie się do właściwego organu administracji, w tym także w trybie art. 24 ust. 5 ustawy.
Z tych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) w zw. z art. 135 p.p.s.a., orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.
Orzeczenie w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji uzasadnia art. 152 p.p.s.a.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ I instancji rozpatrzy wniosek Dyrektora ZUS Oddział w K. mając na uwadze przedstawiony wyżej pogląd prawny.