Powszechnie przyjmuje się, że w demokratycznym państwie prawa, jakim z mocy art. 2 Konstytucji jest Rzeczypospolita Polska, nie istnieje kategoria "swobodnego uznania" administracji. Każde rozstrzygnięcie organów administracji publicznej powinno być oparte na konkretnej podstawie prawnej oraz zostać wydane po rozważeniu wszystkich istotnych okoliczności w danej sprawie. Zatem również kompetencja organu gminy do wyrażenia stanowiska co do niespełnienia warunków do ubiegania się o przydział lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy, nie daje prawa do takiej oceny w każdej sytuacji. Zgodnie zaś z zasadą związania organów administracyjnych prawem, wyrażoną w art. 7 Konstytucji, organy administracji publicznej powinny uzasadniać każde rozstrzygnięcie poprzez odwołanie się do prawa, w tym również rozstrzygnięcia uznaniowe, które nie powinny być arbitralne. Uzasadnienie każdego aktu, pozwala na zweryfikowanie jego prawidłowości.
Dodatkowo wskazać trzeba, że wymóg działania na podstawie prawa, w połączeniu z zasadą zaufania, rodzi po stronie organów władzy publicznej obowiązek motywowania jej rozstrzygnięć. Taki obowiązek jest także elementem zasady jawności działania władzy publicznej. Brak uzasadnienia aktu (rozstrzygnięcia) w konkretnym przypadku jest sprzeczny z zasadą praworządności, ogranicza możliwość stwierdzenia, czy wszystkie ważne kwestie zostały rozważone. Nie jest bowiem możliwe dokonanie oceny legalności wydanego aktu, jeśli nie są znane przesłanki jego podjęcia.
W krótkim i lakonicznym uzasadnieniu zaskarżonego aktu Prezydent Miasta ograniczył się do podania, że skarżący spełniają kryterium dochodowe uprawniające do ubiegania się o najem lokalu mieszkalnego z mieszkaniowego zasobu gminy, lecz dobrowolne wymeldowanie się z lokalu ul. S. 15/8 przyznanego przez Gminę na wykonanie wyroku eksmisji i nie zasiedlenie lokalu, tego prawa ich pozbawia.
Biorąc pod uwagę aktualne brzmienie uchwały określającej zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy, której zapisy § 9 ust. 1 i 2 utraciły ważność i są nieobowiązujące, kierując się oceną Sądu wyrażoną w prawomocnym wyroku z 6 lutego 2018 r. sygn. akt II SA/Ke 782/18, samo powołanie się na brak zasiedlenia przez skarżących lokalu przyznanego im przez Gminę w wykonaniu wyroku eksmisyjnego, bez próby wyjaśnienia tej okoliczności i odniesienia się do niej, nie uzasadnia zajętego stanowiska organu i jest sprzeczne z celem ustawy o ochronie praw lokatorów oraz z obowiązkiem gminy zaspakajania potrzeb mieszkaniowych członków wspólnoty.
W konsekwencji uznając, że zaskarżony akt został podjęty przedwcześnie, podlegał uchyleniu w oparciu o art. 146 § 1 p.p.s.a.