Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach wniosła Jadwiga J.P. domagając się jej uchylenia oraz uchylenia decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu skargi skarżąca opisała decyzje, jakie były wydawane na jej wniosek w związku ze sprawowaniem przez nią opieki nad matką. Wskazała, że organ stwierdził, że nie mógł jej przywrócić prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od 1 lipca 2013 r. do bezterminowo, podczas gdy stanowi to jej prawo nabyte. Jako obywatelka ma ona prawo wyboru lepszego dla siebie świadczenia, a tym niewątpliwe jest świadczenie pielęgnacyjne. Skarżąca zażądała, aby przywrócić jej bezterminowe prawo do świadczenia pielęgnacyjnego od 1 lipca 2013 r. z odsetkami za zwłokę w tej kwestii.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 p.p.s.a.).
Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do kwestii, czy organy mogą przyznać odsetki od świadczenia pielęgnacyjnego, przy czym odsetki te miały dotyczyć okresu od 1.07.13 r. do 30.04.17 r., w którym skarżącej prawo do takiego świadczenia nie przysługiwało.
Zasady przyznawania odsetek reguluje art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu.
Z powyższego przepisu wynika, że przyznanie odsetek w drodze orzeczenia sądu lub decyzji właściwego organu jest możliwe tylko wówczas, gdy istnieje wyraźny przepis upoważniający organ lub sąd do przyznania odsetek. Przykładowo regulację taką zawiera art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (tekst jedn. Dz.U.2017.2092).
Natomiast zarówno ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (aktualnie tekst jedn. Dz. U z 2017 r., poz. 1952), jak i przepisy kpa, nie zawierają podstaw materialnoprawnych do naliczania odsetek od zasądzonych na rzecz uprawnionego świadczeń. Przepisem ustawy o świadczeniach rodzinnych, uprawniającym właściwy organ do orzeczenia o odsetkach jest wyłącznie art. 30 ust. 8, lecz przepis ten dotyczy zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych i nie może być stosowany do innych stanów prawnych.
Zatem słusznie organy oceniły, że żądanie skarżącej wypłaty odsetek od świadczenia pielęgnacyjnego, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, a tym samym wydanie przez organ decyzji w tym przedmiocie jest niedopuszczalne. Wymieniona ustawa nie odsyła ponadto do odpowiedniego zastosowania w tym zakresie art. 359 kodeksu cywilnego.
Zgodzić się także należy z orzekającymi w sprawie organami, że roszczenie o odsetki ma charakter cywilny i nie podlega rozstrzygnięciu w drodze administracyjnej. Skarżąca może natomiast dochodzić tego roszczenia przed sądem powszechnym. Ponadto odsetki stanowią świadczenie uboczne w stosunku do świadczenia głównego, a w konsekwencji ich byt uzależniony jest od istnienia świadczenia głównego. Tymczasem skarżąca domagała się wypłaty odsetek od świadczenia pielęgnacyjnego, do którego prawo za okres od 1.07.13 r. do 30.04.17 roku, w ogóle nie zostało jej przyznane. Brak świadczenia głównego wyklucza więc zasądzenie odsetek.
Z tych względów Sąd stwierdzając, że zaskarżona decyzja prawa nie narusza, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.