Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Alina Paluch Sędziowie NSA Wiesław Kisiel spr. WSA Elżbieta Kremer Protokolant: Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2004 r sprawy ze skargi T. i J. L. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 28 marca 2000 r, Nr : [...] w przedmiocie naliczenia kary za samowolne naruszenie pasa drogowego skargę oddala
Organ administracyjny zarzuca stronie skarżącej, że w okresie od [...] do [...] 1999 r. bez zezwolenia wymaganego przez ustawę o drogach publicznych zajmowała pas drogi krajowej [...][...] w miejscowości [...]. W okresie między [...]1999 r. a [...] 2000 r. w sprawie tej wydanych zostało siedem decyzji
Decyzją z dnia [...] 1999 r. [...] nakazano stronie przywrócić pas drogowy do stanu poprzedniego i zapłacić karę pieniężną za samowolne zajęcie pasa drogowego w dniu [...] 1999 r. Decyzją z dnia [...] 1999 r., nr [...] obowiązek zapłacenia kary i wykonania rozbiórki, został zastąpiony opłatą za czas zajmowania pasa drogowego dla umożliwienia stronie wykonania pasów wyłączenia i włączenia do ruchu w terminie do dnia [...] 1999 r. Decyzja z dnia [...] 1999 r. nr [...] nakazała przywrócenie pasa drogowego do stanu pierwotnego w terminie do [...] 1999 r. oraz naliczyła karę za dzień [...] 1999 r. Decyzje z [...] 2000 r. nr [...] oraz z dnia [...] r., nr [...] organ nałożyły karę pieniężną za zajmowanie pasa drogowego bez zezwolenia w okresie od [...] do [...] 1999 r.
Wreszcie decyzja z dnia [...] 2000 r., nr [...] i utrzymująca ją w mocy decyzja z dnia [...] r., nr [...] nałożyły karę za okres od [...]do [...] 1999 r. Generalny Dyrektor Dróg Publicznych powołał się na art. 40 ust. 4 ustawy drogach publicznych i § 11 ust. l w zw. z § 8 ust. l i 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych oraz art. 138 § l pkt l w zw. z art. 127 § 3 kpa.
Zdaniem organu administracyjnego, bezspornym w sprawie jest, iż strony naruszyły samowolnie pas drogowy drogi krajowej [...]. W przedmiotowym terenie miał być realizowany zjazd publiczny, wyposażony w dodatkowe pasy ruchu : pas wyłączenia i włączenia do ruchu, odstąpiono od nakazu rozbiórki tylko dlatego, że strony zadeklarowały wykonanie pasów w terminie do [...] 1999 r. Termin ten upłynął bezskutecznie. W związku z powyższym zgodnie z § 11 ust. l, § 11 ust.4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych orzeczono o nałożeniu stosownych kar.
Na decyzję Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 28 marca 2000 r., nr [...] strona złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze zarzucono brak upoważnienia do wydania zaskarżonej decyzji przez Dyrektora Oddziału [...] Dróg Publicznych. Posiada on upoważnienie jedynie do wydawania decyzji pierwotnie załatwiających sprawę, ale nie ma uprawnienia do ponownego rozpatrywania spraw. W przedmiotowej sprawie akta winny trafić do Dyrektora Generalnego w [...].
Nadto skarżący zarzucili naruszenie art. 6, 7, 8, 9, 10 i 61 kpa, tj. w szczególności brak wszczęcia przez organ postępowania administracyjnego, brak możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym, brak możliwości zgłoszenia jakichkolwiek dowodów. Strona zarzuciła również naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 40 ust. 4 ustawy o drogach publicznych i § 11 ust. l w zw. z § 8 ust. l i 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych. Skarżący kwestionują ustalenie organu administracyjnego, że samowolnie zajęli oni pobocze drogi. Działając dla dobra publicznego wykonali chodnik dla pieszych, mimo iż był to obowiązek organu. Skoro § 11 ust.4 jest na tyle nieostry, że nie precyzuje, w czym jest w istocie zajęcie pasa drogowego to Skarżący nie dopuścili się naruszenia przepisów prawa.