Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Gminy J. w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy J. w 2017 roku
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska Sędziowie : Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędzia WSA Beata Łomnicka Protokolant: Maksymilian Krzanowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2018 r. sprawy ze skargi Prokuratora na uchwałę Rady Gminy J. z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy J. w 2017 roku skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/6

Prokurator Rejonowy w Limanowej wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr XXXIII/208/2017 Rady Gminy Jodłownik z 31 marca 2017 roku w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Jodłownik w 2017 roku, domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości. Zaskarżonej uchwale zarzucił istotne naruszenie prawa materialnego, a to art. 11a ust. 2 pkt 1,3,4,6 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. 2017, poz. 1840) poprzez zaniechanie wskazanie w załączniku do uchwały konkretnego podmiotu zajmującego się odławianiem bezdomnych zwierząt, konkretnego schroniska dla zwierząt dokonującego obligatoryjnej sterylizacji i kastracji zwierząt, konkretnego podmiotu, który będzie realizował zadania związane z usypianiem ślepych miotów. W uzasadnieniu skarżący podał, że § 3 uchwały Rada Gminy D. zawarła jedynie postanowienia, z których ogólnie wynika, iż na terenie gminy wprowadza się odławianie bezdomnych zwierząt celem zapewnienia dalszej opieki nad odłowionymi bezdomnymi zwierzętami nie podając konkretnych danych podmiotów, który będzie realizował to zadanie. Ponadto w tym samym paragrafie zawarto postanowienia z których jedynie ogólnie wynika, że gmina realizuje obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schroniskach dla zwierząt na zasadach ustalonych w zawartej umowie bez podania nazwy i adresu konkretnego schroniska również jedynie ogólnie podano, że usypianie ślepych miotów bezdomnych zwierząt realizował będzie uprawniony lekarz weterynarii. Skarżący podkreślił, iż program uchwalany na podstawie art. 11 a ust. 1 i 2 cytowanej wyżej ustawy o ochronie zwierząt jest aktem prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 ust 2 i art. 94 Konstytucji RP oraz art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, takie stanowisko zgodne jest z aktualną linią orzeczniczą wojewódzkich sądów administracyjnych. Zauważył także, że zgodnie z obowiązująca linią orzeczniczą program opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt winien zawierać konkretne regulacje zapewniające faktyczną realizację ujętych w nim zadań, a nie tylko deklaracje oraz regulacje pozorujące przez radę gminy wykonanie programu. Radni powinni określić w programie konkretne schronisko dla zwierząt, z podaniem jego nazwy i adresu, a także skonkretyzować pozostałe podmioty wykonujące zadania na podstawie uchwały. Za taką oceną przemawiają sformułowania, którymi posługuje się art. 11a ustawy o ochronie zwierząt. Określenia takie: "zapewnienie", "wskazanie", niewątpliwie wskazują na konieczność skonkretyzowania miejsc i podmiotów, które takiej opieki i schronienia udzielają. Ustalenie w programie konkretnego schroniska, gospodarstwa rolnego, podmiotu zobowiązanego do udzielania pomocy weterynaryjnej bezdomnym zwierzętom, a także odławiającego bezdomne zwierzęta oraz usypiające ślepe mioty, gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia miejsca dla zwierząt gospodarskich, jak i wskazanie danych konkretnego lekarza weterynarii, zapewniającego całodobową opiekę weterynaryjną w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt, ma również istotne znaczenie informacyjne dla osób, które mogą się znaleźć w takiej sytuacji, która będzie wymagała skorzystania z pomocy wskazanych podmiotów. Powyższe ponadto ma służyć zapewnieniu skutecznej realizacji programu, dla którego ustawa przewiduje krótki bo roczny termin jego obowiązywania. Brak takich obligatoryjnych elementów stanowi o istotnej wadliwości aktu wydanego na podstawie art. 11 ustawy o ochronie zwierząt.

Strona 1/6