Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Magda Froncisz WSA Beata Łomnicka po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. Sp.z.o.o. z siedzibą w K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 12 lipca 2016 r. nr [...] ,[...] w przedmiocie uznania za nieuzasadnione zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1/ uchyla zaskarżone postanowienie 2/ zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na A. Sp.z.o.o. z siedzibą w K. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Prezydent Miasta K. postanowieniem z dnia 10 czerwca 2016 r. nr [...] działając na podstawie art. 33 § 1 pkt 1, 2, 3, 5, 6 oraz 8, art. 34 § 4 oraz art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z art. 124 K.p.a. po rozpoznaniu zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym wniesionych przez A. Sp.z.o.o. z siedzibą w K. uznał wniesione zarzuty w sprawie toczącego się postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 23 marca 2016 r. w zakresie nieistnienia obowiązku, odroczenia terminu wykonania obowiązku albo braku wymagalności obowiązku z innego powodu, określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia o którym mowa w art. 3 i 4, niewykonalności obowiązku o charakterze niepieniężnym, niedopuszczalności egzekucji administracyjnej lub zastosowania środka egzekucyjnego oraz zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego za nieuzasadnione. W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 16 maja 2016 r. zobowiązany - A. Sp.z.o.o. złożył zarzuty dotyczące postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie wskazanego tytułu wykonawczego. Organ stwierdził, że art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym zawiera enumeratywnie wyliczone podstawy składanych zarzutów. Podstawy te mają charakter wyłączny i nie mogą być przez uczestników postępowania rozszerzane. Odnosząc się do podniesionych zarzutów organ stwierdził, że z przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie wynika obowiązek doręczenia zobowiązanemu wniosku wierzyciela (będącego w tym przypadku jednocześnie organem egzekucyjnym, w rozumieniu ustawy) o wszczęcie egzekucji a zatem sugestia rzekomego pozbawienia zobowiązanego czynnego udziału w postępowaniu wyjaśniającym jest bezpodstawna. Okoliczność rzekomego otrzymania dotacji z funduszu rozwoju regionalnego podobnie jak argumenty o sprzeczności z logiką i "podejściem biznesowym" nie mają żadnego znaczenia dla postępowania egzekucyjnego mającego na celu wykonanie obowiązku o charakterze niepieniężnym. Prowadzenie postępowania egzekucyjnego nie jest przedwczesne, ponieważ obowiązek nie został dobrowolnie wykonany pomimo doręczenia zobowiązanemu upomnienia. Organ egzekucyjny wyjaśnił, że obowiązek zobowiązanego wynika z decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 18 października 2012 r., zatwierdzającej projekt budowlany zamienny oraz zmieniającej decyzję pozwolenia na budowę z dnia 30 stycznia 2009 r. Zgodnie z tą decyzją "określony został czas użytkowania wszystkich obiektów objętych pozwoleniem na budowę sezonowo, do końca 2015 r. co oznacza, że przedmiotowe obiekty budowlane miały charakter tymczasowy i powinny być rozebrane w określonym terminie. Zatem nie było podstaw do wydania decyzji o nakazaniu przymusowej rozbiórki. W tym zakresie argumentacja zobowiązanego jest wewnętrznie sprzeczna, ponieważ z jednej strony stwierdził, że nie została wydana decyzja o nakazaniu przymusowej rozbiórki, a z drugiej strony twierdzi, że niewłaściwy organ nakazał przymusową rozbiórkę. Obowiązek rozbiórki obiektów w określonym terminie (do końca 2015 r.) jest jednym z warunków decyzji o pozwoleniu na budowę a zatem zobowiązany mógł kwestionować decyzję w tym zakresie w postępowaniu administracyjnym dotyczącym decyzji zatwierdzającej projekt budowlany zamienny i zmieniającej decyzję pozwolenia na budowę, jednakże nie złożył wówczas odwołania od tej decyzji a zatem jego twierdzenia są niezrozumiałe. Organ uznał, że również zarzut odroczenia terminu wykonania obowiązku albo braku wymagalności obowiązku z innego powodu jest bezpodstawny. Z pisma zobowiązanego oraz dołączonej do niego korespondencji z Wydziałem Skarbu Miasta UMK wynika zainteresowanie zobowiązanego zawarciem kolejnej umowy dzierżawy ze Skarbem Państwa oraz Gminą Miejską K. (w imieniu, których działa Prezydent Miasta K. przez Wydział Skarbu Miasta UMK). Jednakże z pism wynika, że wydzierżawiający nie tylko nie wyraził woli kontynuowania dzierżawy, ale podkreślił konieczność wydania przedmiotu dzierżawy po wygaśnięciu umowy, w stanie uporządkowanym, opróżnionym z wszelkich obiektów i ruchomości. Podjęcie przez Radę Miasta K. uchwały z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" nie oznacza, że taki plan miejscowy zostanie uchwalony zastępując obecnie obowiązujący plan miejscowy. Odnośnie zarzutu określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio z przepisu prawa Prezydent Miasta K. podkreślił, że nie wydawał żadnej decyzji o przymusowej rozbiórce. Zupełnie niezrozumiałe jest stwierdzenie zobowiązanego, że przymusowa rozbiórka "wymagałaby uprzedniego pozwolenia lub zgłoszenia". Bezpodstawne są również twierdzenia zobowiązanego, że przymiot wierzyciela w przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym przysługuje Wojewodzie [...] a nie Wydziałowi Architektury i Urbanistyki, ponieważ bulwary wiślane "niewątpliwie spełniają ważny funkcję przeciwpowodziową na podstawie art. 82 ust. 3 i 4 Prawa budowlanego ". Przedmiotowa decyzja zatwierdzająca projekt budowlany zamienny i zmieniająca pozwolenie na budowę została wydana przez Prezydenta Miasta K. a nie przez Wojewodę [...], ponieważ przedmiotowe zamierzenie budowlane nie podlegało właściwości Wojewody [...] na podstawie art. 82 ust. 3 i 4 ustawy - Prawo budowlane, w szczególności przedmiotowa decyzja o pozwoleniu na budowę nie dotyczyła obiektów i robót budowlanych hydrotechnicznych piętrzących, upustowych, regulacyjnych, melioracji podstawowych oraz kanałów i innych obiektów służących kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z obiektami towarzyszącymi (art. 82 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane). W tej sytuacji nie ma podstaw do przyznania przymiotu wierzyciela - Wojewodzie [...].