Organy obu instancji w ogóle nie wypowiedziały się zatem co do postanowień art. 125 Prawa wodnego, mówiącego, że pozwolenie wodnoprawne nie może naruszać:
1) ustaleń warunków korzystania z wód regionu wodnego lub warunków korzystania z wód zlewni,
2) ustaleń miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,
3) wymagań ochrony zdrowia ludzi, środowiska oraz dóbr kultury wpisanych do rejestru zabytków, wynikających z odrębnych przepisów.
Okoliczności te są istotne dla treści rozstrzygnięcia, gdyż, w myśl art. 126 Prawa wodnego w przypadku, jeżeli:
1) projektowany sposób korzystania z wody narusza ustalenia dokumentów, o których mowa w art. 125 pkt l i 2, lub nie spełnia wymagań, o których mowa w art. 125 pkt 3.
2) projektowany sposób korzystania z wody dla celów energetyki wodnej nie zapewni wykorzystania potencjału hydroenergetycznego w sposób technicznie i ekonomicznie uzasadniony, odmawia się pozwolenia wodnoprawnego.
Nadto organ odwoławczy słusznie zauważając błąd organu I instancji w postaci oparcia decyzji na przepisach nie obowiązującej już ustawy Prawo wodne z 1974r., powinien był wskazać w uzasadnieniu swojej decyzji, które konkretnie przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229 ze zm.) mają w tym konkretnym stanie faktycznym zastosowanie. Następnie powinien był przedstawić ich rozumienie, określić, które z faktów w ramach teorii dowodów zostały udowodnione i dla czego, przedstawić proces subsumcji tych faktów pod stosowne przepisy Prawa wodnego, wreszcie winien przedstawić ustalone następstwa prawne wynikające z tych przepisów. W powyższych kwestiach organ odwoławczy nie wypowiedział się, co stanowi naruszenie postanowień art. 6, mówiącego o obowiązku organu działania na podstawie prawa. Nie buduje to zaufania do organów Państwa (art. 8 k.p.a.), gdyż nie wyjaśnia przesłanek działania organu, do czego obligują postanowienia art. 11 k.p.a. Organy orzekające nie zebrały więc i nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego w myśl postanowień art. art. 7 , 77 k.p.a.
Powyższe obrazuje nie tylko naruszenia prawa procesowego: art. 6, 7, 8, 11, 77 § l, 107 § 3, art. 138 § l pkt 2 k.p.a., ale także prawa materialnego: art. 125, 126, 131, 132 Prawa wodnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
W takim stanie rzeczy. Wojewódzki sąd Administracyjny w Krakowie orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 145 § l pkt l lit. "a" i "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U., z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.)
O kosztach natomiast orzekł w punkcie II sentencji wyroku, na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U., z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.).