Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie: WSA Krystyna Daniel WSA Ewa Rynczak Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi B.P. i P.M. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 31 marca 2011 r., nr VII/90/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Rady Miasta Zakopane na rzecz skarżących B.P. i P.M. kwotę 840,00 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Rada Miasta Zakopane uchwałą nr VII/90/2011 z dnia 31 marca 2011 r. przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Śródmieście-Zachód.
B.P. i P.M. w dniu 15 czerwca 2011 r. (data wpływu do organu) wezwali Radę Miasta Zakopane do usunięcia naruszenia ich interesu prawnego opisaną wyżej uchwałą. Rada Miasta Zakopane nie udzieliła odpowiedzi na powyższe wezwanie.
W dniu 12 sierpnia 2011 r. B.P. i P.M. , reprezentowani przez radcę prawego A.Z. , wystąpili do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ze skargą na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 31 marca 2011 r. Nr VII/90/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieście-Zachód wnosząc o stwierdzenie nieważności powołanej uchwały w zakresie § 11 ust. 10 oraz załącznika graficznego do uchwały w zakresie terenu oznaczonego symbolem 3.KDD. Nadto skarżący wnieśli o zasądzenie kosztów postępowania na ich rzecz.
Zakwestionowanej uchwale skarżący zarzucili:
- nieprecyzyjne ustalenie linii rozgraniczających drogę, co w rezultacie pozwala na dowolne jej przesuwanie przez nieokreślony podmiot i w nieokreślonym trybie,
- brak należytego wyważenia przez organ interesu prywatnego i publicznego, skutkujący w rezultacie niepotrzebnym nadmiernym ograniczeniem interesu prywatnego,
- nieuprawnione odstąpienie organu od wynikającego z art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, obowiązku zawarcia w planie obligatoryjnego jego składnika, jakim są szczegółowe zasady scalania i podziału nieruchomości, z jednoczesnym niedopuszczalnym przepisami ustaleniem zasad podziału.
Skarżący podali, że są współwłaścicielami nieruchomości oznaczonej jako działka ewid. nr [...]. Swój interes prawny wywodzą więc z prawa własności nieruchomości objętej ustaleniami planu. W ocenie skarżących ich interes prawny został naruszony przez § 11 ust. 10 zaskarżonej uchwały, gdyż zgodnie z ustaleniami planu ich nieruchomość została przeznaczona na lokalizację drogi dojazdowej i znajduje się w terenie oznaczonym symbolem 3.KDD. Zaskarżone ustalenia planu naruszają więc prawo własności nieruchomości skarżących (art. 140 k.c.).
Podniesiono, że uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rada miasta jest obowiązana chronić prawo własności i ograniczać je jedynie w niezbędnym zakresie podyktowanym potrzebami czy interesem ogółu. Powołano się na wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 września 2010 r., w którym sąd stwierdził, że żaden akt prawa nie daje pierwszeństwa interesowi publicznemu ani interesowi indywidualnemu. Oba te interesy muszą być w działaniach administracji wyważone. W ocenie skarżących interes publiczny w zakresie zapewnienia dojazdu do działek zlokalizowanych w rejonie ul. Ogrodowej jest wystarczająco zaspokojony przy dotychczasowym sposobie zagospodarowania.
Wskazano, że połączenie z ul. Zaruskiego (a tym samym z ul. Kościuszki) możliwe jest poprzez działki niezabudowane - nr 221/1, 223 i 225/2. Rada miasta rozpatrując uwagę skarżących złożoną w trakcie procedury planistycznej stwierdziła, że koniecznym byłby wykup trzech działek, co miałoby powodować wyższe koszty niż wykup nieruchomości stanowiącej współwłasność skarżących. Rada nie zauważyła przy tym, że działka skarżących jest działką zabudowaną, a więc o znacznie większej wartości, tym samym wykup trzech działek niezabudowanych byłby tańszy niż wykup zabudowanej działki. Wszystkie te działki należą do osób prywatnych i są niezainwestowane. W ocenie skarżących rada miasta powinna była wyważyć interes prywatny - skarżących i właścicieli tych trzech działek. Nie można z góry przesądzać, że interes związany z ewentualnym przyszłym zainwestowaniem działek jest ważniejszy niż interes właścicieli działki, która już jest zabudowana od wielu lat budynkiem mieszkalnym. Budzą przy tym wątpliwości skarżących twierdzenia Rady Miasta na temat ewentualnych cen wykupu nieruchomości, albowiem do szacowania wartości nieruchomości są wyłącznie uprawnieni rzeczoznawcy majątkowi w formie operatu szacunkowego (art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651), a miasto nie przedstawiło stosownych operatów szacunkowych na potwierdzenie swoich twierdzeń na temat ewentualnej ceny wykupu.