Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Wołek (spr.) Sędziowie NSA Krystyna Kutzner NSA Elżbieta Kremer Protokolant Monika Pilch po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi K. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia 13 czerwca 2003r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. określa, że uchylone decyzje nie mogą być wykonane, III. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego K. W. kwotę 10,- ( słownie: dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania IV. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - na rzecz adwokata J. Z. - Kancelaria Adwokacka w K. ul. [...] - kwotę 240,- zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2003 r. Nr [...] na podstawie art.. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych Prezydent Miasta [...] orzekł o wymeldowaniu K. W. z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ul. [...] w przyjmując, że nie zamieszkuje w tym lokalu i opuścił go kilka lat temu zamieszkując pod innym adresem.
Odwołanie od powyższej decyzji do Wojewody [...] złożył K. W. W odwołaniu twierdził, że miejsca stałego zameldowania nie opuścił dobrowolnie albowiem do opuszczenia lokalu został zmuszony przez byłą żonę U. W. oraz syna W. W. Z uwagi na ich agresywne zachowanie i obawę o własne zdrowie i życie bał się przychodzić do mieszkania. W mieszkaniu pozostawił cały majątek dorobkowy nabyty w okresie małżeństwa, w przyszłości zamierza do tego lokalu powrócić i nadal pragnie być tam zameldowany. Podnosił również, iż pomimo jego wniosku o spowodowanie wydania mu kluczy od przedmiotowego lokalu przez byłą żonę i doprowadzenia do kompromisu w sprawie ponownego zamieszkania w lokalu oraz zagwarantowania mu bezpieczeństwa i nietykalności cielesnej wniosku tego nie uwzględniono i dlatego wnosił o uchylenie zaskarżonej i. Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2003 r. [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, póz. 1071 z późn. zm.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. Dz.U. z 2001r.. Nr 87, poz. 960 z póżn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania -utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że podstawą prawną wymeldowania był przepis art. 15 ust.2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który stanowi, iż organ obowiązany jest na wniosek strony lub z urzędu wymeldować osobę, jeśli utraciła uprawnienia wymienione w art. 9 ust. 2 cyt. ustawy i opuściła bez wymeldowania się dotychczasowe miejsce pobytu stałego lub bez wymeldowania opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim, co najmniej przez okres 6 miesięcy a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić. Wobec tego, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 27 maja 2002 r. orzekł, że art. 9 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych jest niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, orzekając zarówno o zameldowaniu jak i o wymeldowaniu organy administracji nie badają kwestii uprawnień strony do lokalu natomiast ewidencja ludności ma jedynie charakter rejestracyjny a zameldowanie jest konsekwencją zamieszkiwania w danym lokalu i rejestracją pobytu. Z wnioskiem o wymeldowanie K. W. z miejsca pobytu stałego, wystąpiła była żona U. W. Wniosek uzasadniała tym, że K. W. w 2000 r. opuścił przedmiotowy lokal, od tamtego czasu w nim nie mieszka i nie zna adresu, pod jakim obecnie przebywa. Zdaniem organu odwoławczego przeprowadzone przez organ l instancji postępowanie wykazało, iż K. W. nie mieszka w przedmiotowym lokalu. Pomimo poszukiwań organ meldunkowy początkowo nie mógł ustalić faktycznego miejsca przebywania K. W. i dlatego wystąpił do Sądu Rejonowego dla [...] o wyznaczenie przedstawiciela dla nieobecnego K. W. Po ustaleniu miejsca pobytu K. W. w postępowaniu brał udział składając pisemne wyjaśnienia. W pismach kierowanych do organu meldunkowego przyznał, iż nie mieszka w przedmiotowym lokalu wskazując, że opuszczenie przez niego lokalu nie było dobrowolne, ponieważ syn W. W. pobił go i wyrzucił z mieszkania, po czym zmienione zostały zamki i klucze. Nie zgadza się na wymeldowanie albowiem chce, aby to mieszkanie była żona U. W. zamieniła na dwa oddzielne lokale lub spłaciła połowę jego wartości a nadto zameldowanie na pobyt stały jest mu konieczne z uwagi na to, iż korzysta z leczenia w placówkach służby zdrowia. W toku postępowania przed organem l instancji pełnomocnik K. W. przyznał, że skarżący nie mieszka w spornym lokalu również podnosząc, iż opuszczenie tego lokalu nie było dobrowolne a zameldowanie na pobyt stały jest konieczne do korzystania z Publicznej Opieki Zdrowotnej. Wyjaśnił także, że K. W. nie podjął żadnych środków prawnych, aby powrócić do przedmiotowego lokalu domagając się spowodowania wydania skarżącemu kluczy oraz umożliwienie mu wejścia do tego lokalu. Zdaniem organu odwoławczego argumenty podniesione przez K. W. w odwołaniu nie mogły doprowadzić do zmiany decyzji, ponieważ z zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób jednoznaczny wynikało, iż nie mieszka w przedmiotowym lokalu od kilku lat i przebywa pod innym adresem natomiast osoba, która opuszcza dotychczasowe miejsce pobytu stałego obowiązana jest wymeldować się z lokalu który opuszcza najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca! Jest to obowiązek ustawowy wynikający wprost z art. 15 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Skoro skarżący opuszczając powyższy lokal nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku meldunkowego organ administracji obowiązany był wydać decyzję o wymeldowaniu. Zarzut braku dobrowolności opuszczenia lokalu nie został potwierdzony w trakcie postępowania, ponieważ skarżący nie podjął żadnych kroków prawnych, aby zmienić ten stan i ponownie zamieszkać w tym lokalu co świadczy o dobrowolności opuszczenia lokalu. Również podniesiony w odwołaniu zarzut dotyczący braku podziału majątku dorobkowego byłych małżonków w skład, którego wchodzi przedmiotowe mieszkanie też nie mógł wpłynąć na treść decyzji albowiem ewentualne roszczenia finansowe pomiędzy stronami postępowania podlegają rozpatrzeniu przez sądy powszechne a nie przez organy meldunkowe. Nie należą do właściwości organów meldunkowych także sprawy o pobicie czy też spowodowanie oddania kluczy i inne opisane w odwołaniu. Organ odwoławczy odstąpił od przesłuchania zawnioskowanych w odwołaniu przez K. W. świadków na okoliczność pobicia stwierdzając, że postępowanie dotyczyło kwestii , wymeldowania z uwagi na opuszczenie lokalu a tę okoliczność odwołujący się potwierdził. Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie na powyższą decyzję Wojewody złożył K. W. Zarzucił w niej brak rzetelnego ustalenia okoliczności, które doprowadziły do opuszczenia mieszkania a to dwukrotnego pobicia go przez syna W. W., pozbawienia skarżącego kluczy do mieszkania, dwukrotnego pobicia także przez syna w miejscu pobytu w B. oraz gróźb z jego strony, co nastąpiło za namową byłej żony. Skarżący wskazywał także na wypadek drogowy, któremu uległ w dniu [...].12.2000r. i który doprowadził do amputacji nogi. Zarzucił również naruszenie prawa materialnego, bo mieszkanie nadal stanowi małżeński majątek dorobkowy. Uzasadniając zarzuty skarżący podniósł, że nie dopełnił obowiązku meldunkowego, ponieważ był w szoku po pobiciu przez syna w czasie którego doznał obrażeń fizycznych i nie był w stanie zgłosić się do lekarza i organów ścigania. Podczas pobicia w B. syn rozbił mu aparat telefoniczny. Nie zamieszkuje w spornym mieszkaniu w obawie o życie i zdrowie zwłaszcza teraz, gdy amputowano mu nogę, ale nadal pragnie tam zamieszkać i być tam zameldowany po wydaniu mu kluczy przez byłą żonę i zagwarantowaniu bezpieczeństwa. Była żona wprowadziła w błąd organy prowadzące postępowanie, ponieważ wiedziała, że skarżący mieszka w pomieszczeniu socjalnym nie nadającym się do zameldowania. Niezrozumiałym jest także zdaniem skarżącego, dlaczego nie przesłuchano zawnioskowanych przez niego świadków, którzy przyczyniliby się do wyjaśnienia okoliczności pobicia i wyrzucenia z mieszkania. W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko i motywy zawarte w zaskarżonej decyzji.