Zarządzenie starosty powiatu, mające charakter generalny, może być zaskarżone do Naczeknego Sądu Administracyjnego /art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym - Dz.U. nr 91 poz. 578 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2001 r. sprawy ze skargi Tatrzańskiego Parku Narodowego w Z. na zarządzenie Starosty T. z dnia 14 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie organizacji ruchu na drodze powiatowej: Ł. P. - M. O. - stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia, (...).
Starosta T. wydał w dniu 14 czerwca 1999 r. zarządzenie (...) w sprawie organizacji ruchu na drodze powiatowej (...) - Ł. P. -M. O. o długości 7.300 m. Jako podstawę prawną tego zarządzenia Starosta powołał art. 22 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych "w brzmieniu określonym przez przepisy ustaw kompetencyjnych /Dz.U. 1998 nr 106 poz. 668 i nr 162 poz. 1126/" oraz rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie zarządzania ruchem na drogach /Dz.U. nr 97 poz. 485/. W pierwszym akapicie, zaraz po powołaniu podstawy prawnej, napisano, że "Zarząd Powiatu T., jako zarządca drogi przy zatwierdzeniu przez Starostę Powiatu T., jako zarządzającego ruchem potwierdza zasady ruchu pojazdów na odcinku P. B. - W. - M. O. ustalone przez poprzednio zarządzającego ruchem drogowym - Wojewodę N. w pismach: z dnia 8.05.1989 r. (...) i z dnia 29 lutego 1996 r. (...) przy uwzględnieniu zmian wynikających z powołanych powyżej przepisów".
W tekście omawianego zarządzenia potwierdzono dotychczasowe ograniczenia ruchu pojazdów na ww. drodze /par. 1/, zezwolono na ruch pojazdów posiadających identyfikatory wydane przez Starostę Powiatu T. w porozumieniu z Dyrektorem Tatrzańskiego Parku Narodowego i określono wzór takiego identyfikatora /par. 2 i zał. Nr 1/, "zatwierdzono" aktualnie funkcjonujące dorożki konne /par. 3/, stwierdzono, że organizacja transportu konnego należy do Zarządu Powiatu T. i będzie ona ustalona po uprzednim uzgodnieniu z Dyrektorem TPN /par. 4/, potwierdzono usytuowanie odpowiednich znaków drogowych /par. 5/ i wprowadzono ograniczenie masy, szybkości i zatrzymywania się wjeżdżających pojazdów w miejscach występowania osuwiska /par. 6/. Zarządzenie weszło w życie z dniem, 1 lipca 1999 r. /par. 7/.
Na zarządzenie to skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł w dniu 14 września 1999 r. Tatrzański Park Narodowy. Skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, skierowanym przez skarżących do Starosty T. pismem z dnia 4 sierpnia 1999 r. Negatywna odpowiedź Starosty została doręczona skarżącym w dniu 20 sierpnia 1999 r.
Na wstępie skargi podniesiono, że Tatrzański Park Narodowy, pomimo starań nie otrzymał tekstu zaskarżonego zarządzenia, a o jego obowiązywaniu dowiedział się poprzez fakt nie wpuszczenia przez Policję na teren TPN Dyrektora Parku i jego pracowników, co miało miejsce w dniu 3 sierpnia 1999 r. Według skarżących "podstawowy problem sprowadza się do pytania, czy sporna droga należy do kategorii dróg powiatowych", gdyż art. 6a cyt. ustawy o drogach publicznych, ustalonym art. 52 ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową państwa - Dz.U. 1998 nr 106 poz. 668/ wprowadza definicję dróg powiatowych /drogi stanowiące połączenia miast, będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin między sobą/, ale z kolei art. 103 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracje publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872/ przekształcił niektóre drogi wojewódzkie na drogi powiatowe. Skarżący uważają, że droga do M. O. nie jest drogą powiatową i dodają że nawet przyjęcie wersji prezentowanej przez Starostę nie pozwala na uznanie za drogę powiatową ostatniego 600-metrowego odcinka, który, zgodnie z protokołem zdawczo-odbiorczym między Starostą a Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych nie należy już do drogi powiatowej.