Sprawa ze skargi na uchwałę Zarządu Gminy Bobowa w przedmiocie ustalenia warunków podłączenia do wodociągów
Uzasadnienie strona 2/4

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę aktów prawa miejscowego stanowionych przez organy jednostek samorządu terytorialnego. Kontrola Sądu ogranicza się do zbadania czy organ jednostki samorządu terytorialnego wydając akt prawa miejscowego działał zgodnie z przepisami prawa i w granicach udzielonego upoważnienia ustawowego.

Sąd dokonując oceny legalności zaskarżonej uchwały Zarządu Gminy Bobowa uznał, że skarga zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Skarga została złożona przez Prokuratora, co oznacza, że nie musiała być poprzedzona wyczerpaniem środków zaskarżenia (art. 52 § 1 P.p.s.a.), jej wniesienie nie było też ograniczone żadnym terminem, gdyż skarga dotyczy aktu prawa miejscowego (art. 53 § 3 P.p.s.a.).

W ocenie Sądu zaskarżoną uchwałą Zarządu Gminy Bobowa wprowadziła dla mieszkańców gminy obowiązek uiszczania opłaty za wydanie zezwolenia na przyłączenie do gminnej sieci wodociągowej.

Treść powołanego § 1 ust. 3 zaskarżonej uchwały nie pozostawia wątpliwości, że nałażono nim obowiązki uiszczenia opłat. Ponieważ obowiązek ten jest generalny i abstrakcyjny - tym samym uchwała ta stanowi akt prawa miejscowego. W dacie jej podjęcia nie istniał obowiązek promulgacji aktów organów samorządu terytorialnego jako warunku nadania im cech aktów prawa miejscowego.

W każdym przypadku nałożenia jakiegokolwiek obowiązku na mieszkańców gminy, organ gminy musi dysponować właściwą podstawą prawną. Taką podstawą prawną nie mógł być art. 144, ani art. 145 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 1997 r. Nr 115, poz. 741 z późn. zm.) w wersji obowiązującej w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały.

Powołane przepisy określają zasady finansowego uczestnictwa właścicieli nieruchomości w budowie urządzeń infrastruktury technicznej, w tym zakładania instalacji wodociągowych i kanalizacyjnych poprzez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. Zgodnie z art. 144 ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściciele nieruchomości (lub użytkownicy wieczyści nieruchomości gruntowych) uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. Była to jedna z prawnych możliwości obciążenia właściciela nieruchomości z tytułu wybudowania urządzenia infrastruktury technicznej, jeżeli w skutek budowy wzrosła wartość nieruchomości. Tryb obciążania i ustalania opłat adiacenckich regulowały i regulują rzeczywiście przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Żaden jednak z przepisów art. 143-148 ustawy o gospodarce nieruchomościami w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały nie przewidywał naliczania opłat adiacenckich w drodze uchwały. Zgodnie z wówczas obowiązującym art. 145 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami to zarząd gminy mógł, w drodze decyzji (a nie uchwały), ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po urządzeniu lub modernizacji drogi albo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej. Zaskarżona uchwała nie jest decyzją administracyjną ponieważ uchwała tą nałożono na nieoznaczonego imiennie adresata obowiązki. Gdyby zarząd gminy wydawał decyzje, wówczas kierowałby je indywidualnie do każdego właściciela nieruchomości i to wówczas, gdyby sieć wodociągową już zrealizowano.

Strona 2/4