Sprawa ze skargi na uchwałę Nr XXV/216/13 Rady Gminy w S. w przedmiocie zatwierdzenia taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy S. oraz ustalenia wysokości dopłaty do taryfy dla odbiorców usług wodociągowo
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędzia WSA Paweł Darmoń Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2014 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w M. na uchwałę Nr XXV/216/13 Rady Gminy w S. z dnia 30 kwietnia 2013 r. w przedmiocie zatwierdzenia taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy S. oraz ustalenia wysokości dopłaty do taryfy dla odbiorców usług wodociągowo-kanalizacyjnych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie załącznika nr 1 i 2 dotyczącym stawek opłat za: przyłączenie do urządzenia wodociągowego, każde dodatkowe przyłączenie do urządzenia wodociągowego, przyłączenie do urządzenia kanalizacyjnego i każde dodatkowe przyłączenie do urządzenia kanalizacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

W dniu 30 kwietnia 2013 r. Rada Gminy w Sieprawiu podjęła uchwałę Nr XXV/216/13 w sprawie zatwierdzenia taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie gminy Siepraw oraz ustalenia wysokości dopłaty do taryfy dla odbiorców usług wodociągowo-kanalizacyjnych.

Podstawą prawną przedmiotowej uchwały był art. 24 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Prokurator Rejonowy w Myślenicach wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na wyżej opisaną uchwałę zarzucając jej naruszenie art. 24 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków poprzez uznanie, że przepis ten stanowi podstawę prawną do nałożenia w drodze uchwały obowiązku ponoszenia opłat za podłączenie nieruchomości do urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych. Dlatego na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały. Wg prokuratora zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż nosi znamiona aktu prawa miejscowego, tzn. posiada cechę ogólności, generalności i abstrakcyjności, określa adresata - poprzez wskazanie jego cech nie wymieniając go z nazwy, dyspozycja określa postępowanie adresata i ma zastosowanie do wielu powtarzalnych okoliczności, stanowi podstawę do obliczenia i ustalenia wysokości opłaty za każdorazowe włączenie się do istniejącej sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej. W dalszej części skargi wskazano, że gmina będąca jednostką samorządu terytorialnego winna działać w oparciu o obowiązujące normy, w granicach obowiązującego prawa. Powyższą zasadę wyraża norma konstytucyjna "organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa" zawarta w art. 7 Konstytucji RP, a także norma określona w art. 2 Konstytucji, wedle której Rzeczypospolita jest demokratycznym państwem prawnym. Wskazał też, że w polskim systemie prawnym żaden przepis nie daje gminie uprawnień do ogólnego wprowadzania opłat w drodze regulacji prawnych powszechnie obowiązujących. Przepisem takim nie jest powołany w podstawie kwestionowanej uchwały art. 24 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Podstawy takiej nie stanowią także, nie powołane nawet w zaskarżonej uchwale, art. 15 czy art. 21 przywołanej ustawy, co podkreślono także w treści wyroków sądów administracyjnych: z dnia 29 sierpnia 2006 r. sygn. akt II OSK 730/2006 oraz z dnia 30 stycznia 2008 r. sygn. II SA/Ke 675/07. Prokurator podniósł też, że ustawodawca określił zasady finansowego uczestnictwa właścicieli nieruchomości w budowie urządzeń infrastruktury technicznej, w tym zakładania instalacji wodociągowych i kanalizacyjnych, tylko w formie opłat adiacenckich wnoszonych na rzecz gminy. Jest to jedyna prawna możliwość obciążenia właściciela nieruchomości z tytułu wybudowania urządzenia infrastruktury technicznej, jeżeli wskutek budowy wzrosła wartość nieruchomości. Natomiast, skoro, jak wynika z treści art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, realizacja budowy przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego, zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci, to do tej osoby należy prawo wyboru, w jaki sposób i za jaki koszt dokona tego podłączenia. Tymczasem opłaty przewidziane zaskarżoną uchwałą mają cechy jednostronnie narzucanej mieszkańcom daniny publicznej i jakkolwiek nie noszą cech świadczenia podatkowego, to jednak są wymuszone obowiązującymi standardami życia (tzw. przymus życiowy), a nadto obowiązkiem prawnym podłączenia nieruchomości do istniejącej kanalizacji sanitarnej wynikającym z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu w czystości i porządku w gminach.

Strona 1/8