Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędziowie: NSA Joanna Tuszyńska (spr.) NSA Anna Szkodzińska Protokolant: Anna Pałasz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi K.O. na uchwałę Rada Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 2010 r., Nr CXV/1547/10 w przedmiocie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Park Kulturowy Stare Miasto " skargę oddala.
K.O. wniósł w dniu 27 marca 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 3 listopada 2010 r., nr CXV/1547/10 w sprawie utworzenia parku kulturowego pod nazwą Park Kulturowy Stare Miasto, domagając się stwierdzenia nieważności ww. uchwały, względnie stwierdzenia, że została wydana z naruszeniem prawa, a także zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie:
- art. 22 Konstytucji RP w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej poprzez dokonanie bezprawnego ograniczenia jego wolności gospodarczej pomimo braku istnienia w rozpatrywanym przypadku przesłanki ważnego interesu publicznego, uzasadniającego ograniczenie działalności handlowej i usługowej na terenie nieruchomości objętych Parkiem Kulturowym Stare Miasto,
- art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami poprzez ustanowienie zakazów i ograniczeń w zakresie działalności handlowej i usługowej na terenie Parku Kulturowego Stare Miasto nieadekwatnych do chronionych w ramach Parku wartości w postaci krajobrazu kulturowego, zabytków oraz historycznego układu urbanistycznego.
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że pismem z 6 lutego 2012 r. (datowanym na dzień 23 stycznia 2012 r.) wezwał Radę Miasta Krakowa do usunięcia stwierdzonego naruszenia prawa. Pismem z dnia 2 marca 2012 r. (otrzymanym w dniu 5 marca 2012 r.) Przewodniczący Rady Miasta Krakowa poinformował skarżącego o stanowisku Gminy w zakresie wezwania.
Wskazał również, że zgodnie z § 6 pkt. 1 i 2 zaskarżonej uchwały na terenie Parku Kulturowego Stare Miasto ustalono zakazy i ograniczenia dotyczące prowadzenia pozostałej działalności usługowej: zakaz prowadzenia działalności usługowej oraz handlowej w bramach, przejściach i przejazdach do budynków, za wyjątkiem istniejących pomieszczeń wydzielonych zgodnie z przepisami odrębnymi oraz punktu wybijania medali pamiątkowych oraz zakaz wystawiania i oferowania do sprzedaży towarów przed budynkami oraz na elewacjach budynków. Zdaniem skarżącego powyższy zapis narusza jego interes prawny oraz uprawnienie do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, którą prowadzi między innymi na podstawie zawartych umów najmu powierzchni handlowych na terenie nieruchomości wchodzących w skład Parku Kulturowego. W wyniku wprowadzonego przez Gminę Kraków ograniczenia został narażony na wymierne szkody majątkowe oraz pozbawiony możliwości prowadzenia działalności gospodarczej na dotychczasowych zasadach.
Skarżący podniósł, że zasadność ograniczeń wolności gospodarczej uzasadnia ważny interes publiczny. Konstytucja go nie definiuje, ale w orzecznictwie TK i w nauce powszechnie przyjmuje się, że pojęcie to obejmuje bezpieczeństwo państwa, porządek publiczny, ochronę środowiska, zdrowia publicznego oraz moralności publicznej (por. np. L. Garlicki, Przesłanki ograniczania konstytucyjnych praw i wolności na tle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, PiP 2001, z. 10, s. 5 i n.). W rozpatrywanym przypadku nie ma mowy o wystąpieniu ważnego interesu publicznego uzasadniającego tak dalece idące ograniczenie swobody działalności gospodarczej. Co więcej, nie wystąpiła żadna przesłanka warunkująca takie ograniczenie (bezpieczeństwo państwa, porządek publiczny, ochronę środowiska, zdrowia publicznego oraz moralności publicznej). Już tylko w oparciu o powyższy zarzut podjęta uchwała narusza prawo. Skarżący podkreślił, że nie zostało uprawdopodobnione, że prowadzenie działalności gospodarczej w tym rejonie stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla zabytków, czy też krajobrazu Starego Miasta, gdy tymczasem drobna działalność handlowa na tym obszarze nie stanowi żadnego zagrożenia dla wartości, które w założeniu ma chronić utworzony Park Kulturowy. W uchwale nie wykazano jakie zagrożenie powodują przedsiębiorcy dla krajobrazu kulturowego terenów krajobrazowych z zabytkami nieruchomymi charakterystycznymi dla miejscowej tradycji budowlanej i osadniczej Krakowa. Ograniczenia swobody działalności gospodarczej winny mieć charakter wyjątkowy w ramach gospodarki rynkowej oraz powinny być uzasadnione konkretnymi zagrożeniami. Rada Miasta nie sprecyzowała w uchwale nakazów dopuszczonych przez ustawę poprzestając na powtórzeniu sformułowań ustawy o ochronie zabytków. Takie działanie organu jest nieproporcjonalne i nieadekwatne do celów i wartości promowanych i chronionych przez przedmiotową uchwałę. Uchwała nie pozostawia bowiem żadnej możliwości przedsiębiorcom, którzy zmuszenie zostali do zlikwidowania swoich przedsiębiorstw z uwagi na zastosowane rozwiązanie prawne. Skarżący podkreślił, że generalny zakaz prowadzenia działalności uniemożliwia mu wykonywanie działalności zarobkowej.