Z kolei po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.). Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia aktów organów administracji, sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja organu II instancji jak również poprzedzająca ją decyzja organu I instancji naruszają prawo w stopniu opisanym w powołanych wyżej przepisach. W ocenie sądu postępowanie wyjaśniające poprzedzające wydanie zaskarżonych rozstrzygnięć zostało przeprowadzone wadliwie i nierzetelnie. Stwierdzone zaś uchybienia przepisom postępowania administracyjnego (art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a.) mogły mieć wpływ na ostateczny wynik sprawy i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego.
W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Wojewody z dnia 12 maja 2015 r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty T. z dnia 17 grudnia 2014 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę M.C. inwestycji pn. "rozbudowa, przebudowa i nadbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego z pokojami do wynajęcia, budową sieci (...) na działce ewid. [...] obr. [...] w Z".
W ocenie Sądu analiza zaskarżonych decyzji pozwalała na stwierdzenie, że skarga jest uzasadniona, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty były trafne.
W pierwszej kolejności nie budzi wątpliwości Sądu zasadność zarzutu braku dostatecznego rozważenia kwestii nasłonecznienia i przesłania projektowanego budynku względem działki sąsiedniej stanowiącej własność skarżącego. W aktach sprawy brak jest stosownej analizy, która powinna stanowić element projektu budowlanego. Stanowisko wyrażone przez organ odwoławczy w uzasadnieniu skarżonej decyzji, nie jest w ocenie Sądu, wystarczające zważywszy, że organ rozważa dopływ naturalnego oświetlenie do pomieszczeń skarżącego od strony północno-wschodniej nie czyniąc uprzednio żadnych ustaleń czy od tej strony znajdują się pomieszczenia z oknami, stwierdzając enigmatycznie , że budynek mieszkalny położony na działce [...] posiada pokoje z oknami usytuowanymi od strony frontowej (południo-zachodniej). Stanowcze stanowisko skarżącego w przedmiocie zacienienia projektowanego budynku jego działki wprost zaprzecza tezie by od strony północno-wschodniej nie znajdowały się jakiekolwiek pomieszczenia z oknami na działce [...] Kwestią jednak o zasadniczym znaczeniu jest w ocenie Sądu słuszność zarzutu naruszenia § 12 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie skutkująca błędnym przyjęciem przez organy administracyjne zachowania wymaganej odległości budynku projektowanego od działki skarżącego. Wypada w tym miejscu wskazać, że § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wskazuje, że budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie mniejszej niż: 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy i 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy. Równocześnie ust. 2 powyższego paragrafu dopuszcza sytuowanie budynku w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Oznacza to, że o ile zasadą jest, że na działkach, sytuowanych w granicach z inną działką budowlaną możliwe jest lokalizowanie obiektów w odległościach określonych w § 12 ust. 1 powołanego powyżej rozporządzenia, to jednakże gmina może zezwolić na lokalizację budynku w odległości mniejszej, w drodze planu miejscowego lub decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto zgodnie z ust. 3 § 12 w zabudowie jednorodzinnej, dopuszcza się między innymi rozbudowę budynku istniejącego, usytuowanego w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 od granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli w pasie o szerokości 3 m wzdłuż tej granicy zostaną zachowane jego dotychczasowe wymiary, a także nadbudowę tak usytuowanego budynku o nie więcej niż jedną kondygnację, przy czym w nadbudowanej ścianie, zlokalizowanej w odległości mniejszej niż 4 m od granicy nie może być otworów okiennych lub drzwiowych. Przepisy dopuszczające w tym zakresie wyjątki (zawarte w § 12 ust. 2 i 3) winny być natomiast interpretowane ściśle, a jakakolwiek dowolność jest w tym wypadku niedopuszczalna. Organy administracyjne w niniejszej sprawie z uwagi na szerokość działki nr [...] , wynoszącą 13,50 m, uznały za dopuszczalne usytuowanie projektowanej rozbudowy w odległości 2, 50 m od granicy z działką nr [...] uwzględniając zatem odległości określone w §12 ust.3 pkt 1, przewidziane dla usytuowania budynków w zabudowie jednorodzinnej. Umknęło jednak uwadze organów, że dalsza część cytowanego przepisu w ust. 3 zawiera kolejne regulacje szczególne odnoszące się do zabudowy jednorodzinnej w zbliżeniu do granicy sąsiedniej. Otóż w ocenie Sądu w stosunku do zabudowy jednorodzinnej przepis § 12 ust. 3 pkt 3 , w zakresie w jakim może znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, wyłącza zastosowanie przepisu § 12 ust. pkt 1 albowiem jest regulacją szczególną w stosunku do tego przepisu. W przypadku zatem rozbudowy istniejącego budynku winien znaleźć zastosowanie przepis szczególny § 12 ust. 3 pkt 3. Przypomnieć należy, że niniejszej sprawie przedmiotem pozwolenia na budowę jest inwestycja polegająca na "rozbudowie, przebudowie i nadbudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego". Nie będzie więc ona polegać na budowie nowego budynku , lecz na rozbudowie istniejącego już budynku w zabudowie bliźniaczej, który ma zostać posadowiony w odległości 2,50 m, a jak twierdzi skarżący w odległości 2,17 m, od granicy sąsiedniej nieruchomości. Warunkiem koniecznym dopuszczalności tej rozbudowy było zatem ustalenie przez organy, czy odległość projektowanej części budynku będzie wynosiła 3 metry od działki sąsiedniej. Ustalenia faktyczne poczynione przez organy administracyjne w oparciu o zaaprobowany przez nie materiał dowodowy pozwalają stwierdzić, że brak było podstaw do zatwierdzenia projektu budowlanego sporządzonego bez uwzględnienia wymaganej przepisami prawa odległości 3 m od działki sąsiedniej, ponieważ pasie 3 , wzdłuż granicy z działką sąsiednią nie zostaną zachowane dotychczasowe wymiary budynku. Pozostałe natomiast zarzuty skargi nie zasługiwały na aprobatę Sądu. Zarzut bowiem naruszenia przepisów przeciwpożarowych z uwagi na niewystarczającą zdaniem skarżącego odległość od budynku gospodarczego położonego na działce [...] , okazał się całkowicie chybiony. Wynika to jednoznacznie ze stanowiska Komendanta Głównej Straży Pożarnej zawartego w piśmie z dnia 3 marca 2014 r. (vide: [...] akt adm.), że "nie określa się odległości między równoległymi ścianami, jeżeli ich powierzchnie (lica) są całkowicie przesunięte względem siebie". Odmienne stanowisko skarżącego, zawarte w skardze w tym przedmiocie, może być ocenione jedynie jako nieuzasadniona polemika, nie poparta żadnym rzeczowym argumentem. Nieuzasadniony jest także w ocenie Sądu zarzut naruszenia § 104 ust. 1 Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie albowiem przepis ten nie dotyczy wewnętrznej komunikacji na działce, a takim jest dojazd do stanowisk postojowych w projektowanej części budynku. Podobnie należało ocenić zarzut naruszenia § 106 ust 2 powyższego rozporządzenia albowiem umknęło uwadze skarżącego, że wymagań co do usytuowania nad garażem otwartym kondygnacji mieszkalnych określonych tym przepisem, zgodnie z ust. 3 nie stosuje się do budynków jednorodzinnych, a z takim mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Mając zatem na uwadze, że brak było uzasadnionych podstaw do zatwierdzenia projektu budowlanego i tym samym pozwolenia na budowę z uwagi na niekompletność projektu budowlanego w zakresie braku analizy nasłonecznienia oraz jego sprzeczność z przepisem § 12 ust. 3 pkt 3 Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, Sąd orzekł jak w sentencji biorąc za podstawę rozstrzygnięcia art. 145 § 1 lit. a i c p.p.s.a. O kosztach postepowania orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.