Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant: Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2010 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Limanowej na uchwałę Rady Gminy w Łukowicy z dnia 26 lutego 1999 r. nr IV/20/99 w przedmiocie ustalenia odpłatności za podłączenie do urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości; II. określa, że zaskarżona uchwała nie może być wykonywana.
Prokurator Prokuratury Rejonowej w Limanowej pismem z dnia 22 czerwca 2010 r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Nr IV/20/99 Rady Gminy Łukowica z dnia 26 lutego 1999 r. w sprawie ustalenia odpłatności za podłączenie się do urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych.
Działając w oparciu o art. 8, art. 52 § 1, 53 § 3, art. 54 § 1 i art. 57 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Prokurator zarzucił naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 3 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1996 r. w sprawie zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz zasad ustalania opłat za wodę i wprowadzania ścieków.
W oparciu o powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w całości.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że zaskarżona uchwała została podjęta na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1996 r. w sprawie zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz zasad ustalania opłat za wodę i wprowadzania ścieków.
W ocenie strony skarżącej zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż nosi znamiona aktu prawa miejscowego, tzn. posiada cechę ogólności - generalności, abstrakcyjności, określa adresata - poprzez wskazanie jego cech nie wymieniając go z nazwy, dyspozycja określa postępowanie adresata i ma zastosowanie do wielu powtarzalnych okoliczności, stanowi podstawę do obliczenia i ustalenia wysokości opłaty za każdorazowe podłączenie się do sieci wodociągowej i urządzeń kanalizacyjnych.
W dalszej części skargi wskazano, że w polskim systemie prawnym żaden przepis nie daje gminie uprawnień do ogólnego wprowadzania opłat w drodze regulacji prawnych powszechnie obowiązujących. Przepisami takimi nie mogą być powołane w podstawie kwestionowanej uchwały art. 7 ust. 1 pkt 3 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. które w istocie określają własne zadania gminy obejmujące sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną itp.
Nie stanowił również podstawy do wydania przedmiotowej uchwały § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 1996 r. w sprawie zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz zasad ustalania opłat za wodę i wprowadzania ścieków, który nie uniemożliwiał nałożenia opłaty, jednakże dotyczył zupełnie innej kwestii.
Podkreślono, iż w okresie uchwalenia przedmiotowej uchwały gmina mogła zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt. 8 ustawy o samorządzie gminnym podejmować uchwały jedynie w sprawach podatków i opłat w granicach określonych w odrębnych ustawach, a nie w rozporządzeniach.
Prokurator podniósł, iż jednostronne nakładanie na obywateli jakichkolwiek obowiązków, a w tym opłat, nie jest dopuszczalne bez upoważnienia ustawowego, a z art. 84 Konstytucji RP wynika, że obywatel jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych przewidzianych wyłącznie ustawą.