Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Zatorze w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Zator w 2014 roku stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski Sędziowie: WSA Mirosław Bator (spr.) WSA Małgorzata Łoboz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Stefańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Oświęcimiu na uchwałę Rady Miejskiej w Zatorze z dnia 25 lutego 2014 r., nr LIII/412/14 w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Zator w 2014 roku stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie strona 1/5

Dnia 25 lutego 2014 r. Rada Miejska w Zatorze, powołując się na przepis art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) oraz art. 11a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2013 r. poz. 856 ze zm.) podjęła uchwałą nr LIII/412/14 w sprawie wprowadzenia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Z. w 2014 r.

Pismem z 3 lipca 2017 r. skargę na tę uchwałę wniósł Prokurator Rejonowy w Oświęcimiu zaskarżając ją w całości zarzucając naruszenie:

- art. 7 i art. 94 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym;

- art. 11 a ust. 2 pkt 2, 6 i 7 ustawy o ochronie praw zwierząt poprzez nieuregulowanie w treści uchwały wszystkich obligatoryjnych elementów programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt, w tym braku rozstrzygnięcia co do kwestii opieki nad bezdomnymi kotami, w szczególności ich dokarmiania, braku regulacji dotyczącej usypiania ślepych miotów oraz niewskazania gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia całodobowej opieki dla zwierząt gospodarskich;

- art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt (w brzmieniu przed 6 stycznia 2017 r. poprzez wyjście poza delegację ustawową określoną tym przepisem oraz rozstrzygnięcie w uchwale kwestii nieprzyznanych przez ustawodawcę organowi jednostki samorządu terytorialnego w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom miasta, edukacji mieszkańców miasta w zakresie humanitarnego traktowania zwierząt oraz zapobiegania zachorowaniom zwierząt na wściekliznę;

- art. 11 a ust. 5 ustawy poprzez niewypełnienie nałożonego przez ustawę obowiązku dokładnego wskazania sposobu wydatkowania środków pieniężnych zarezerwowanych w budżecie jednostki samorządu terytorialnego na realizację poszczególnych celów i zadań opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt;

- art. 4 ust. 1 i art. 13 pkt 2 ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych poprzez nieskierowanie uchwały będącej aktem prawa miejscowego do publikacji w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego.

W oparciu o powyższe zarzuty i wskazane w nich naruszenia, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a. wnosił o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

W motywach skargi Prokurator wywodził, że program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności stanowi akt planowania i ma charakter wykonawczy. O generalnym charakterze uchwały przesądza to, że na podstawie tych regulacji, podmioty znajdujące się poza strukturami administracyjnymi gminy zobligowane są zachowywać się w sposób uregulowany w akcie. O abstrakcyjności normy prawnej stanowi natomiast możliwość jej wielokrotnego stosowania. Celem programu jest natomiast określenie w sposób konkretny zasad działania gminy co do należytego wypełniania obowiązków nałożonych przez ustawodawcę.

Prokurator podniósł, że w zaskarżonej uchwale brak jest obligatoryjnych elementów programu takich jak rozstrzygnięcie co do kwestii opieki nad bezdomnymi kotami, w szczególności ich dokarmiania jak również regulacji dotyczącej usypiania ślepych miotów oraz wskazania gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia całodobowej opieki dla zwierząt gospodarskich. Z drugiej strony została przekroczona delegacja ustawowa poprzez uregulowanie w uchwale kwestii nieprzewidzianych przez ustawodawcę w obowiązującym wówczas stanie prawnym. Stwierdzono, że program taki powinien obejmować wszystkie zagadnienia wymienione w art. 11a ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, może też dodatkowo zawierać plan znakowania zwierząt (ust. 3). Jako nieprawidłowe należało uznać także wskazanie przez Radę Miejską w Zatorze jedynie kwoty ogólnej w wysokości 28.000 złotych na zadania programu bez szczegółowego podziału zarezerwowanych w budżecie miasta środków finansowych na konkretne cele.

Strona 1/5