Dlatego też należy uznać za trafne zakwalifikowanie przez organ II instancji, że wykonane roboty, polegające na wysypaniu klińca kamiennego frakcji - 4 - 16 mm oraz obudowanie obrzeżami betonowymi 1 x 0,30 x 0,008 m stanowiącymi krawędzie zewnętrzne, wymagały zgłoszenia, a nie pozwolenia na budowę oraz, że zrealizowanych robót budowlanych nie można zakwalifikować jako wykonania obiektu budowlanego, będącego budowlą.
Również przeprowadzone postępowanie naprawcze nie budzi zastrzeżeń co do zgodności z prawem, a ponieważ będące przedmiotem oceny roboty polegające na utwardzeniu gruntu, zostały wykonane zgodnie z przepisami i sztuką budowlaną, trafnie przyjął organ II instancji, że przedmiotowe postępowanie administracyjne winno być umorzone. Zgodnie bowiem z powołanym wyrokiem WSA w Opolu z dnia 22 maja 2009r., sygn. akt II SA/Op 585/08 (LEX nr 504230): "Jeśli organ prowadzący postępowanie uzna, że wykonane roboty nie odpowiadają standardom prawa, w tym przepisom techniczno-budowlanym, wówczas na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego nakłada na inwestora obowiązek wykonania określonych czynności i robót, tak aby doprowadzić je do zgodności ze standardami. Natomiast, gdy ustalenia faktyczne prowadzą do wniosku, że roboty takiego dostosowania nie wymagają, gdyż odpowiadają prawu, wówczas organ kończy postępowanie w sprawie samowoli budowlanej decyzją umarzającą postępowanie. Decyzja ta legalizuje wykonane roboty. Warunkiem jej wydania jest stwierdzenie, że nie naruszają one prawa."
Kończąc rozważania należy dodać, że jak wynika z akt administracyjnych, również zarzut nie zbadania przez organy zgodności wykonania utwardzenia terenu z m.p.z.p., nie jest uzasadniony. Obydwa organy w uzasadnieniach (T.III, k. 96v i 95; 3 str. decyzji organu II instancji, odpowiedź na skargę k.21v a.s.) powołały się bowiem na przepisy m.p.z.p. i porównując powierzchnię utwardzoną do rodzaju i sposobu wykorzystania pozostałej powierzchni działki wskazały, dlaczego utwardzenie 91 m2 oraz cel w jakim zostało wykonane jest z nim zgodne. Z przedstawionej argumentacji wynika, że utwardzenie gruntu na wyżej wskazanej powierzchni, jak również przeznaczenie jej na parking dla 2 do 3 pojazdów, nie narusza ani § 7 ust. 9 pkt 1, ani też § 8 ust. 5 pkt 1 i 2 m.p.z.p. (T.II, k.84, 48 i 49). Dodać w tym miejscu należy, że sposób faktycznego użytkowania samochodów przez B.C. jest ambiwalentny na tej płaszczyźnie oceny zgodności przedsięwzięcia z m.p.z.p. Rzeczą organów było bowiem dokonanie oceny, czy utwardzenie gruntu o konkretnej powierzchni z przeznaczeniem na parking dla 2 do 3 pojazdów jest zgodne z m.p.z.p., a nie ocena czy przedsięwzięcie takie jest dopuszczalne przy hipotetycznym, czy nawet faktycznym założeniu, że korzystanie z zaparkowanych tam samochodów będzie niewłaściwe. Podzielić ponadto należy pogląd, wyrażony przez organ II instancji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że przedmiotem jego kognicji może być zmiana użytkowania (art. 71 ustawy prawo budowlane), jednakże musi ona dotyczyć obiektu budowlanego lub jego części. Przedmiot niniejszego postępowania nie jest natomiast obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt. 1 ustawy prawo budowlane.
Mając na uwadze powyższe, skarga jako bezzasadna podlega oddaleniu, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 p. p. s. a.