Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Firek Sędziowie WSA Renata Czeluśniak / spr. / Piotr Głowacki Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2006 r. sprawy ze skargi A. B. i K. B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 7 marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania I. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia w części dotyczącej rozstrzygnięcia odnoszącego się do A. B., w pozostałym zakresie uchyla zaskarżone postanowienie II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżącej A. B. kwotę 10 /dziesięć/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
Postanowieniem z dnia 7 marca 2003 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach "po zapoznaniu się (...) z odwołaniem P.P. A. i K. (T.) B." od decyzji Burmistrza Miasta i Gminy w B. z dnia [...] grudnia 2002 r., stwierdziło uchybienie terminu do złożenia ww. odwołania.
Rozstrzygnięcie to zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Krakowie A. i K. B..
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, aczkolwiek z innych powodów niż w niej podniesione.
Sąd Administracyjny bada legalność zaskarżonego aktu administracyjnego, nie będąc w sprawowaniu tej kontroli związany granicami skargi (art. 3 § 1 i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270). W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.
W przedmiotowej sprawie stwierdzono naruszenie przepisów postępowania, które stanowią podstawę do stwierdzenia nieważności części postanowienia, jak również naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Prowadzenie postępowania administracyjnego odwoławczego przy braku złożenia odwołania przez A. B. (odwołanie zostało podpisane jedynie przez K. B. k.56 akt adm.) ocenione być musi jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.
Wobec powyższego orzeczono, w części dotyczącej rozstrzygnięcia odnoszącego się A. B., jak w punkcie 1 sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002r. Nr 153 poz. 1271 z późn. zmianami).
Z kolei brak wyjaśnienia, kto jest stroną postępowania administracyjnego T. B., K. B., czy T., K. (dwojga imion) B. - narusza zasadę wyrażoną w przepisie art. 7 i 77 kpa. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.a. na organach administracji publicznej ciąży obowiązek ustalenia stron postępowania przy pomocy wszelkich dostępnych środków.
Z akt administracyjnych natomiast wynika, iż zawiadomienia k. 21, 31 i 44, postanowienia k. 27 i 30 oraz decyzja k.49 skierowane zostały do T. B., podczas gdy pisma do organów, odwołanie i skargę złożył K. B..
Ponadto podnieść należy, iż przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie znają zbiorczego sposobu doręczenia pism. Powinny być one doręczane każdej ze stron z osobna.
Wobec powyższego, w części dotyczącej rozstrzygnięcia odnoszącego się K. B., orzeczono na podstawie art. 145 § 1 pkt 1c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002r. Nr 153 poz.1271 z późn. zmianami).
O kosztach Sąd orzekł, na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) w zw. z art. 97 § 1 ww. ustawy, w pkt.2 sentencji wyroku.