Nadto skarżący podniósł, iż treść art. 19 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i odprowadzeniu ścieków upoważnia radę gminy do uchwalenia "regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków". Takie sformułowanie jest iloczynem logicznym, czyli muszą zaistnieć oba zdarzenia. W związku z tym rada gminy nie ma możliwości uchwalenia jedynie regulaminu odprowadzenia ścieków. Zatwierdzenie regulaminu jedynie w sprawie odprowadzenia ścieków jest kolejnym naruszeniem zapisu art. 19 ust 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu i odprowadzeniu ścieków. Skarżący zauważył, że art. 2 Konstytucji stanowi, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Zatem akt prawa miejscowego dotyczy ogółu, a nie tylko wybranego, uprzywilejowanego w opinii prawodawcy podmiotu. Rada gminy stanowiąc prawo miejscowe nie może zajmować się marketingiem jednego podmiotu działającego na rynku. Spółka Podhalańskie Przedsiębiorstwo Komunalne nie jest jednostką organizacyjną Gminy Krościenko nad Dunajcem. Jest ona przedsiębiorcą, który jedynie na podstawie zawartej umowy z gminą może wykonywać jej zadania własne w zakresie odprowadzenia ścieków. Pismem z dnia 23 września 2008 r. (data nadania) zatytułowanym "skarga", który zgodnie z wyjaśnieniem skarżącego (pismo z dnia 21 października 2008 r., akta sądowe, karta nr 48) jest pismem procesowym w sprawie, B. B. powtórzył zarzuty zawarte w skardze oraz argumenty na ich poparcie.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminny Krościenko nad Dunajcem wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ odnosząc się do zarzutów skargi stwierdził, że nie znajdują one potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym oraz w przepisach prawa materialnego i postępowania.
Przede wszystkim organ wskazał, iż skarżący nie posiada legitymacji czynnej do działania w sprawie z uwagi na brak interesu prawnego. Zdaniem organu legitymacji skargowej nie można wywieść z zasad konstytucji RP, zaś zarzut naruszenia przepisu art. 19 "ustawy zaopatrzeniowej" pozostaje bez związku z interesem skarżącego. Rada Gminy podniosła, iż skarżący w żaden sposób tego interesu nie wykazał, nie wykazał także związku pomiędzy składanymi zarzutami a interesem prawnym.
Organ podniósł zgodnie z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 50 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, że uchylenie danej uchwały lub stwierdzenie jej nieważności czy też niezgodności z prawem wymaga wystąpienia określonego podmiotu posiadającego legitymację czynną z wnioskiem zawierającym stosowane żądanie. Sąd rozstrzyga bowiem w tej sytuacji na podstawie skargi określonego podmiotu, który musi wykazać interes prawny lub uprawnienie. Organ powołał się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym sąd ten stwierdził, że naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), musi występować obiektywnie i odnosić się do realnie istniejącej potrzeby ochrony prawnej. Musi to być interes o charakterze osobistym czyli własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany. Interes ten musi wynikać ze ściśle określonego przepisu prawa oraz odnosić się wprost do podmiotu kwestionującego akt prawa miejscowego i dotyczyć bezpośrednio tego podmiotu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2002 r., sygn. akt IV SA 1486/2001, Lex Polonica nr 356391). Nadto Rada Gminy wskazała na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 listopada 2005 r., sygn. IV SA/Wa 1840/2005, w który to wyroku sąd wyjaśnił, iż czynność zaskarżona przez wnoszącego skargę musi dotyczyć jego interesu prawnego. O tym zaś czy dany podmiot ma w danej sprawie chroniony interes prawny przesądza konkretny przepis prawa. Istnieje więc konieczność ustalenia, czy istnieje związek pomiędzy owym przepisem, a zaskarżonym działaniem bądź zaniechaniem organu, przy czym związek ten musi być bezpośredni w tym znaczeniu, że zaskarżone działanie bądź zaniechanie kształtuje uprawnienia lub obowiązki wnoszącego skargę.