Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Zimmermann Sędziowie WSA Grażyna Firek (spr.) WSA Barbara Pasternak Protokolant: Anna Fugiel po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2008 r. sprawy ze skargi A. K. i J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty legalizacyjnej skargę oddala
Postanowieniem z dnia [...], znak [...], wydanym w oparciu o art. 49 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 59f ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku- Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 roku, Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) i art. 123 k.p.a., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. ustalił wobec A. K. i J. K. opłatę legalizacyjną w wysokości 15.000 zł za samowolnie wybudowany budynek gospodarczy, zlokalizowany na działce nr [...] w L., określając termin i sposób uiszczenia opłaty na konto Urzędu Wojewódzkiego.
W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, iż postanowieniem z dnia [...] 2004 roku na inwestorów- A. K. i J. K. nałożono obowiązek przedłożenia dokumentów i opracowań w celu legalizacji przedmiotowego budynku. Obowiązek nałożono wskutek ustalenia, że obiekt został wzniesiony bez wymaganego pozwolenia organów administracji architektoniczno- budowlanej. Żądane dokumenty zostały przedłożone przez inwestorów. Organ w dalszej części uzasadnienia wskazał na treść przepisów art. 49 i art. 59f ustawy- Prawo budowlane, przedstawiając sposób wyliczenia opłaty legalizacyjnej, na którą składa się stawka opłaty "s" w wysokości 300 zł, przy współczynniku kategorii obiektu "k" wynoszącym 1, podwyższona pięćdziesięciokrotnie stosownie do art. 59f ust. 1 ustawy- Prawo budowlane.
Zażalenie na powyższe postanowienie w terminie złożyli A. K. i J. K., wskazując na swoje trudne położenie materialne i finansowe oraz warunki rodzinne i zarzucając, iż nie są w stanie zapłacić opłaty w orzeczonej wysokości. Podnieśli, iż sporny obiekt jest dla nich niezbędny w celu przechowywania siana dla zwierząt oraz składowania sprzętu rolniczego. Zaznaczyli, że aby wykonać budynek gospodarczy, musieli się zadłużyć, a nadto ich dom jest w złym stanie technicznym i wymaga natychmiastowego remontu. W konkluzji skarżący wnieśli o uchylenie postanowienia i wydanie pozwolenia na użytkowanie obiektu.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem z dnia [...], znak [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, art. 123 w zw. z art. 144 k.p.a. oraz art. 80 ust. 2 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku- Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 roku, Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.), utrzymał skarżone postanowienie w mocy.
Zdaniem organu odwoławczego, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego uczynił zadość przepisom prawa budowlanego i k.p.a., a wydane postanowienie jest prawidłowe. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego przedstawił wyliczenie wysokości opłaty legalizacyjnej, a także wskazał, że podniesione przez skarżących trudne warunki materialne nie mają wpływu na wysokość opłaty, ponieważ ustawa- Prawo budowlane nie przewiduje uwzględnienia takich okoliczności.
We wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w terminie skardze A. K. i J. K. domagali się uchylenia powyższego postanowienia.
Skarżący wskazali, że z uwagi na ich sytuację materialną nałożony obowiązek jest dla nich niewykonalny, powołali się także na sytuację rodziny. Podali, że pierwotnie zamierzali wykonać budynek o powierzchni 30 m2, ponieważ taki uznali za wystarczający. Jednakże powiększyli go za radą robotników, kiedy okazało się, że pozostaje nadwyżka zgromadzonych materiałów budowlanych. Byli przekonani, że nie wyrządzą tym nikomu żadnej krzywdy i nie spodziewali się, jakie mogą być konsekwencje.