Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędziowie: WSA Krystyna Daniel NSA Joanna Tuszyńska Protokolant: starszy sekr. sądowy Beata Stefańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Gorlicach na uchwałę Rady Miejskiej w Bieczu z dnia 3 marca 2017 r., nr XXX/344/2017 w przedmiocie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Biecz w 2017 roku stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości .
Prokurator Rejonowy w Gorlicach wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Bieczu z dnia 3 marca 2017 r., nr XXX/344/2017 w przedmiocie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobieganiu bezdomności zwierząt na terenie Gminy Biecz w 2017 r., wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie zaniechania wskazania w załączniku do uchwały stanowiącym "Program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Biecz w 2017 roku" w § 3 ust. 1 litera b konkretnego podmiotu zajmującego się odławianiem bezdomnych zwierząt, w § 5 ust. 1 konkretnego schroniska dla zwierząt dokonującego obligatoryjnej sterylizacji i kastracji zwierząt, oraz w § 5 ust.4 konkretnego lekarza weterynarii, który będzie realizował zadanie związane z usypianiem ślepych miotów, co w ocenie skarżącego stanowi istotne naruszenie prawa materialnego, a to art. 11a ust. 2 pkt 3, 4, 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jednolity Dz. U. 2013r. poz. 856 ze zmianami)
W uzasadnieniu skargi wskazano, że zaskarżona uchwała w zakresie w jakim nie konkretyzuje podmiotu zajmującego się odławianiem bezdomnych zwierząt, schroniska dla zwierząt, które realizuje obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt oraz lekarza weterynarii realizującego obowiązek usypiania ślepych miotów jest sprzeczna z prawem. Zgodnie z brzmieniem art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, na podstawie upoważnień ustawowych, gminie przysługuje prawo stawienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Takim aktem jest niewątpliwie przedmiotowa uchwała podjęta na podstawie art. 11a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt. Przepis ten obliguje radę gminy do określenia corocznie do dnia 31 marca, programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt. W treści programu rada obowiązana jest m.in. zawrzeć postanowienia dotyczące realizacji wielu zadań. Zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą program opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt winien zawierać konkretne regulację zapewniające faktyczną realizację ujętych w nim zadań, a nie tylko deklaracje oraz regulacje pozorujące przez radę gminy wykonanie programu. Radni powinni określić w programie konkretne schronisko dla zwierząt z podaniem jego nazwy i adresu, a także skonkretyzować pozostałe podmioty wykonujące zadania na podstawie uchwały. Za taka oceną przemawiają sformułowania, którymi posługuje się art. 11a ustawy o ochronie zwierząt. Określenia takie jak : "zapewnienie (...) miejsca", "wskazanie", "zapewnienie (...)opieki" niewątpliwie wskazują na konieczność skonkretyzowania miejsc i podmiotów, które takiej opieki i schronienia udzielają. Ustalenie w programie konkretnego schroniska, gospodarstwa rolnego, podmiotu zobowiązanego do udzielanie pomocy weterynaryjnej bezdomnym zwierzętom, a także odławiającego bezdomne zwierzęta oraz usypiającego ślepe mioty, ma również istotne znaczenie informacyjne dla osób, które mogą znaleźć się w takiej sytuacji, która będzie wymagała skorzystania z pomocy wskazanych podmiotów. Powyższe ponadto służyć ma zapewnieniu skutecznej realizacji programu, dla którego ustawa przewiduje krótki (roczny) termin jego obowiązywania. Brak takich obligatoryjnych elementów stanowi o istotnej wadliwości aktu wdanego na podstawie art. l la ustawy o ochronie zwierząt (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 13 września 2016r. sygn. II Są/Kr 398/16, wyrok NSA w Warszawie z dnia 13 marca 2013r. II OSK 37/13 wyrok WSA w Rzeszowie II Sa/Rz 858/15).