Dnia 13 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.) Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2013 roku sprawy ze skargi K. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych znak: [...] z dnia [...]; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego K. K. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.bł.
Decyzją z dnia [...], utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych orzekł o odmowie przyznania K. K. uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. nr 87, poz. 395 ze zm.).
W dniu 12 maja 2013 r. K. K. złożył kolejny wniosek o przyznanie przedmiotowego świadczenia. Organ ustalił że jest to wniosek o uchylenie decyzji ostatecznej w trybie art. 154 k.p.a.
Decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych orzekł o odmowie uchylenia decyzji własnej z dnia [...] o odmowie przyznania przedmiotowego świadczenia.
W ustawowym terminie strona wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...].
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że zgodnie z art. 154 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji państwowej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.
Konstrukcja ww. przepisu powoduje, że prowadzone w oparciu o powołaną podstawę prawną postępowanie administracyjne nie ma na celu merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy (która została już rozstrzygnięta co do istoty w postępowaniu administracyjnym głównym), lecz koncentruje się na ocenie wydanej uprzednio decyzji pod względem kryteriów przewidzianych w art. 154 k.p.a. Tymi kryteriami są interes społeczny lub słuszny interes strony.
Organ stwierdził, że decyzja o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego nie tworzy dla strony żadnych praw, dlatego też mogłaby być wzruszona w myśl art. 154 k.p.a. tylko wówczas, gdyby strona wykazała istnienie interesu społecznego lub słusznego interesu własnego. Nie można zaś uznać za słuszny interes strony, w świetle art. 154 k.p.a., jej dążenia do innej oceny przez organ tego samego stanu faktycznego sprawy, który był już przedmiotem rozpoznania przez ten organ w postępowaniu zakończonym ostateczną decyzją. Ocena dowodów przedstawionych przez stronę na okoliczność wykazania istnienia przesłanek decydujących o przyznaniu uprawnienia do świadczenia pieniężnego przeprowadzona została w trakcie postępowania zakończonego ostateczną decyzją. Organ rozpoznając sprawę w trybie zwyczajnym ustalił, że strona nie podlegała represjom, o których mowa w art. 2 pkt 2 ustawy. W ocenie organu, przepisy ustawy o świadczeniu pieniężnym nie przewidują świadczeń dla wszystkich poszkodowanych, lecz tylko dla tych, względem których okupant stosował represję pracy niewolniczej w zaostrzonej formie, czyli osadzenie w obozie pracy bądź deportację do pracy przymusowej. Okoliczności podnoszone przez stronę nie spełniają przesłanek represji szczególnie dotkliwej.