Dnia 11 marca 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący del. Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.), del. Sędzia NSA Ewa Markiewicz, p.o. Sędziego WSA Arkadiusz Blewązka, Protokolant Anna Urbańska, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2004 roku na rozprawie sprawy ze skargi E. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę. -
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] Nr [...] po rozpatrzeniu odwołania E. C., utrzymało w mocy decyzję Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. Filia P. z dnia [...] Nr [...] o odmowie przyznania zasiłku celowego bezzwrotnego.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, E. C. wystąpił z wnioskiem o udzielenie pomocy w formie spłacenia zaległego czynszu za mieszkanie z powodu braku środków finansowych. Jest osobą samotną, zamieszkuje w mieszkaniu spółdzielczym - 3 pokoje z kuchnią. Nie ma osób zobowiązanych do alimentacji, ma wykształcenie średnie. Posiada 28 letni staż pracy. Od grudnia 2001 roku zarejestrowany jest w Powiatowym Urzędzie Pracy bez prawa do zasiłku. Nie może znaleźć pracy z uwagi na wiek. W tej sytuacji organ I instancji decyzją z dnia [...] odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia, gdyż jak wskazał dysponuje zbyt skromnymi środkami finansowymi, a zobowiązany jest przeznaczać posiadane fundusze na zabezpieczenie podstawowych potrzeb bytowych o charakterze obowiązkowym tj. udzielanie schronienia, posiłku, usługi opiekuńcze, sprawianie pogrzebu oraz pokrycie kosztów związanych ze zdarzeniami losowymi. Organ stwierdził, że znaczna część środków kierowana jest przez gminę na zasiłki celowe z przeznaczeniem na zakup żywności dla osób i rodzin bez własnego dochodu.
Od decyzji organu I instancji odwołanie złożył E. C. Podniósł, że odmowa przyznania zasiłku na pokrycie zadłużenia w opłatach za czynsz jest przyczynkiem do pozbawienia go schronienia. Zdaniem skarżącego jest to przekroczenie prawa, na które powołano się w decyzji. Stwierdza również, że zaskarżona decyzja narusza Konstytucję RP. W Sądzie Rejonowym toczy się sprawa o eksmisję z mieszkania z uwagi na zadłużenie, którego nie jest winien, gdyż nie posiadając pracy nie może zapewnić sobie środków na zapłacenie świadczeń i utrzymanie. Prosi o udzielenie niezbędnej pomocy.
Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, uznając zawarte w niej rozstrzygnięcie za zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Organ podał, iż po myśli regulacji art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 414 ze zm.) - zasiłek celowy z pomocy społecznej może być przyznany osobom i rodzinom w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie w części lub w całości kosztów leków i leczenia. Potrzeby osoby lub rodziny korzystającej z pomocy społecznej powinny być uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwością pomocy społecznej (art. 2 ust. 4). W przypadku E. C. należy stwierdzić, że jest objęty pomocą organu I instancji w postaci zasiłku celowego na żywność w wysokości 30 zł miesięcznie. Organ rozumie, że pomoc w tej wysokości jest dalece niewystarczająca jednak może dysponować jedynie ograniczonymi środkami. Nie może podejmować zobowiązań, których z uwagi na brak środków nie będzie mógł zrealizować. Przyznanie zasiłku celowego w wysokości 6500 zł pozbawiłoby nawet minimalnej pomocy na żywność znaczną ilość podopiecznych. W tym przypadku, zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, organ pomocy społecznej rozpatrując powyższą sprawę nie przekroczył granic uznania administracyjnego.