Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego
Sentencja

Dnia 29 stycznia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Sędzia WSA Jolanta Rosińska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2013 roku sprawy ze skargi C. P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego oddala skargę. LS

Uzasadnienie strona 1/7

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...], Nr [...], na podstawie 138 §1 pkt 1, w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako K.p.a.), art. 2 pkt 2 lit. a, art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm. - dalej jako ustawa), po rozpoznaniu wniosku C. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...], Nr [...] o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

Jak wynika z dokumentów sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 19 stycznia 2011r., w sprawie sygn. akt: II SA/Łd 1224/10, po rozpoznaniu skargi C. P., uchylił wcześniejszą decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...], Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...], Nr [...] w sprawie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] odmówił przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy C. P. oświadczyła, iż została wysiedlona z własnego domu, gdyż w tym miejscu zorganizowany był poligon, zaś ojciec został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec.

Przywołaną na wstępie decyzją z dnia [...], Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, po ponownym rozpoznaniu sprawy, utrzymał w mocy własne wcześniejsze rozstrzygnięcie. W motywach decyzji organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy, w powiązaniu z art. 3 określającym podstawę wymiaru świadczenia za każdy pełny miesiąc trwania pracy, sam fakt wykonywania pracy w warunkach przymusowych, bez faktu deportacji, nie stanowi wystarczającej przesłanki przyznania świadczenia. Z treści przywołanego przepisu art. 2 ust. 2 ustawy wynika, iż konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek. W pierwszej kolejności należy ustalić, czy dana osoba została deportowana (wywieziona) do pracy przymusowej w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939r. lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939 - 1945. Nadto, niezbędnym jest stwierdzenie, iż praca przez tę osobę była wykonywana w warunkach deportacji przez okres co najmniej 6 miesięcy.

Organ wskazał, iż z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, że rodzina strony została wysiedlona z rodzinnej miejscowości T. do oddalonej o około 10 km miejscowości W.. Pobyt w miejscowości W. potwierdza m.in. ankieta strony. Natomiast na fakt wysiedlenia wskazuje zaświadczenie wydane przez Archiwum Państwowe, z którego wynika, że wysiedlenia z tego terenu miały związek z budową poligonu niemieckiego. W W. przebywały także inne osoby z rodzinnej miejscowości strony, z którymi porozumiewała się ona w języku polskim. Z matką pozostała do końca wojny. Matka pracowała w gospodarstwie rolnym, a strona jej w tej pracy pomagała. Zdaniem organu, brak jest natomiast przesłanek wskazujących, iż zmiana przez stronę miejsca zamieszkania spowodowana była skierowaniem rodziny strony do pracy przymusowej. Jak wskazał organ w uzasadnieniu decyzji, nie kwestionuje on faktu wysiedlenia strony i jej rodziców, ale świadczenie, o którego przyznanie wnioskuje strona nie przysługuje za wysiedlenie, ale za deportację (wywiezienie) do pracy przymusowej. Organ wskazał także, że strona w trakcie okupacji pozostawała w otoczeniu swojej rodziny.

Strona 1/7