Dnia 29 maja 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka, Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień, Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.), , Protokolant Pomocnik sekretarza Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2015 roku sprawy ze skargi J. L. i M. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...], znak: [...] w przedmiocie nakazu usunięcia nieprawidłowości obiektu budowlanego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...], nr [...]; 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. na rzecz skarżących J. L. i M. S. solidarnie kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. a.bł.
[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpoznaniu odwołania Starosty [...], uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...], nr [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.
Stan faktyczny niniejszej sprawy jest następujący:
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. decyzją z dnia [...] nakazał Staroście [...] usunięcie stwierdzonego zagrożenia bezpieczeństwa dla życia lub zdrowia oraz mienia, jakie stwarza uszkodzona skarpa rowu melioracyjnego R-l, znajdującego się na działce nr ewid. 462 położonego w bezpośrednim sąsiedztwie z budynkiem mieszkalnym, usytuowanym na działce nr ewid. 461 w miejscowości L. przy ul. A 10 poprzez wykonanie zabezpieczenia tymczasowego zgodnie z zaleceniami ekspertyzy technicznej, w terminie do 31 grudnia 2014 roku, poprzez ułożenie na podłożu pozbawionym ostrokrawędzistych elementów gruzu betonowego, geowłókniny filtracyjnej i dociążenie jej w podstawie i w koronie dwoma warstwami worków polipropylenowych wypełnionych piaskiem (geowłóknina powinna być wykonana z włókien polipropylenowych stabilizowanych przeciw promieniowaniu UV oraz charakteryzować się masą powierzchniową nie mniejszą niż 350 g/m2, w przypadku łączenia geowłókniny należy stosować zakłady o szerokości 50 cm). Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 66 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 roku, nr 243, poz. 1623 ze zm.). Schemat rozwiązania przedstawiono na załączniku graficznym do decyzji.
Kwestionując powyższą decyzję Starosta Wieruszowski wniósł odwołanie wskazując, iż adresatem decyzji winna być A Spółka w L., albowiem decyzją z dnia [...], znak: [...] zatwierdzono statut A Spółki w L. i decyzja ta od dnia 2 sierpnia 2014 roku stała się prawomocna.
[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego rozpatrując złożone odwołanie, po zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem, uchylił decyzję pierwszej instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu organowi. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując, iż pismem z dnia 8 grudnia 2003 roku M. S. i J. L. zwrócili się do organu nadzoru budowlanego o podjęcie działań zapobiegających przed grożącą katastrofą budowlaną budynku mieszkalnego położonego na działce przy ul. A 10 w miejscowości L.. Z ustaleń w sprawie wynika, że na skutek obfitych opadów deszczu obsunięciu uległa skarpa rowu melioracyjnego R-l na długości ściany szczytowej budynku mieszkalnego, w wyniku czego woda podmyła dojście do nieruchomości. Zawaleniu uległa posadzka betonowa szerokości ok. 1 m i grubości 4-8 cm, znajdująca się pomiędzy budynkiem a rowem. Stwierdzono ponadto, iż dalsze podmywanie stwarzać będzie zagrożenie kolejnymi obsunięciami i uszkodzeniem fundamentów budynku. Usytuowanie rowu w tak bliskiej odległości od budynku stwarza bezpośrednie zagrożenie dla sąsiedniej nieruchomości. Widoczny jest brak bieżącej konserwacji rowu, jak i skarpy, który doprowadził do zniszczenia przedmiotowej skarpy i dojścia do nieruchomości. Następnie organ ustalił, że skarpa ulega dalszej degradacji, murek przeciwpowodziowy, oporowy, oddzielający budynek mieszkalny od rowu jest w złym stanie technicznym, podobnie jak chodnik pomiędzy ścianą budynku i murkiem (oględziny z dnia 7 kwietnia 2008 roku). Podczas oględzin w dniu 14 sierpnia 2008 roku organ ustalił, iż na odcinku ok. 30 m od przepustu do mostka szerokość rowu w koronie skarp wynosi 3,6 m, a szerokość dna 1 m, natomiast na odcinku ok. 5 m przy przepuście dno rowu rozszerza się do ok. 2 m. Pozostała część rowu na długości posesji wnioskodawców posiada szerokość w koronie ok. 2 m, szerokość dna ok. 0,6 m. Głębokość rowu na odcinku od przepustu do mostka wynosi ok. 1,2 m (wysokość skarp), a na pozostałej części ok. 70 - 80 cm. Rów na całej długości jest zarośnięty. Odległość skarpy rowu od narożnika budynku od strony podwórza wynosi 1,5 m, a w okolicy przepustu 1,03 m. Skarpa od strony ściany szczytowej budynku wzmocniona jest kamieniami polnymi. Stwierdzono wypłukanie skarpy w odległości ok. 4 m od przepustu. Utworzyła się wyrwa w skarpie i zostało wymyte podłoże piaskowe spod chodnika przy budynku mieszkalnym, co spowodowało obsunięcie się gruntu i płyty chodnika o ok. 40 cm. Wykonany na skarpie murek z pustaków o wysokości ok. 50 cm, służący zabezpieczeniu chodnika, przewrócił się w kierunku rowu. Obecny stan rowu powoduje wylewanie się wód na teren nieruchomości. Organ ustalił również, iż skarpy rowu melioracyjnego są podmyte, zarośnięte, co rodzi uzasadnione wątpliwości co do jego stanu technicznego, który z racji niewielkiej odległości od budynku mieszkalnego może mieć wpływ na jego stan techniczny, a to czyni zasadnym nałożenie na właściwy podmiot obowiązku, o jakim mowa w art. 66 Prawa budowlanego.